مقایسه اثربخشی زوج درمانی طرحواره محور، هیجان مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش میل به طلاق در زوجین آستانه طلاق خانواده های نظامی

زمینه و اهداف: پیامدهای ناگوار ناشی از پدیده طلاق ضرورت انجام پژوهش جهت یافتن اثربخش ترین شیوه های علمی پیشگیری و کاهش آن را توجیه می کند از این رو پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی زوج درمانی طرح واره محور (ST)، هیجان مدار (EFT) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر کاهش میل به طلاق زوجین در آستانه طلاق در خانواده های نظامی انجام گرفت. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون–پس آزمون با مرحله پیگیری بود. از میان تمامی زوجین مراجعه کننده به یکی از مراکز مشاوره تحت قرارداد نیروهای مسلح در سال ۱۳۹۹، ۶۰ زوج (گروه های ST، EFT، ACT و کنترل؛ ۱۵ زوج در هر گروه) به روش نمونه گیری در دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه های آزمایش ۱۰ جلسه در جلسات درمان شرکت کردند. ابزار پژوهش، پرسشنامه میل به طلاق (روزبلت، جانسون و مارو) بود که زوج های هر سه گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری، آن را تکمیل کردند. داده های پژوهش حاضر با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر سه شیوه زوج درمانی در کاهش میزان میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق به صورت معنی داری اثربخش بودند و بالاترین میزان اثربخشی به ترتیب متعلق به زوج درمانی EFT با ضریب اتای ۹۷۶/۰، ST با ضریب اتای ۹۶۳/۰ و نهایتا ACT با ضریب اتای ۹۲۷/۰ بود. نتیجه گیری: از مداخلات زوج درمانی می توان در راستای مداخلات بالینی و درمانی برای کاهش میل به طلاق زوجین متقاضی طلاق استفاده کرد.