بررسی مقایسه ای رویکرد دولت های جمهوری اسلامی ایران پیرامون پرونده هسته ای (۱۳۹۷-۱۳۷۶)

بدون شک ­پرونده هسته ای­، مهم ترین موضوع سیاست خارجی دولت­های جمهوری اسلامی ایران در سه دهه ی گذشته است ­که سیاست داخلی و خارجی آن ها را تحت تاثیر قرار داده و در این میان بازیگران خارجی به ویژه قدرت های بزرگ ­درروند شکل گیری و تبدیل بعد فنی- حقوقی آن به پرونده­ای سیاسی- امنیتی، نقشی ­بی­بدیل و اساسی داشته ­اند که تاکنون ­آثار و پیامدهای گوناگونی ­به دنبال داشته است­ که کنکاش ­پیرامون روند شکل گیری و بررسی زوایای مختلف این پرونده از اهمیت خاصی برخوردار می باشد و مقاله­ حاضر بر آن است با استفاده از روش ­توصیفی-تحلیلی و کاربست­ نظریه گفتمان ­به این سوال اصلی پاسخ دهد که ­الگوی رفتاری ­حاکم­ بر سیاست ­خارجی ­دولت­ های ­جمهوری اسلامی ایران در موضوع هسته ای کدم اند و چه آثار و پیامدهایی به دنبال داشته است؟ یافته ­های پژوهش ­نشان ­می دهد ایجاد مدیریت واحد در پرونده هسته ­ای (در دوره اول)، تبدیل موضوع­ هسته ­ای ­به­ گفتمانی عمومی و مقابله ­با زیاده خواهی­ کشورهای غربی (در دوره دوم)، افشای چهره ایالات متحده­ و کاهش سطح اعتماد عمومی به این کشور (در دوره سوم) مهم ترین نقاط قوت وهم چنین ­انفعال­ در برابر شورای ­حکام ­و تهدیدات ­کشورهای غربی (در دوره اول)، سوءاستفاده کشورهای غربی ­از گفتمان احمدی نژاد (در دوره دوم)، گره زدن ­مسائل اقتصادی ­با پرونده هسته ­ای و تفسیرهای متفاوت از برجام (در دوره سوم) از مهم ترین نقاط ضعف دولت های جمهوری اسلامی ایران در پرونده هسته ای می باشد.