ارائه چارچوب تحلیلی از مفهوم حکمرانی متاورسی به منظور کاربست مدیریت مشارکتی در حوزه ژئوپلیتیک زیست محیطی

یکی از دغدغه­های اصلی حاکمیت­های سیاسی  محبوب و فراگیر در عرصه­های مختلف، نحوه تعامل و مشارکت آحاد جامعه با بخش­های مختلف حاکمیت است. از این رو، توفیق حکومت­ها در زمینه­های مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، زیست­محیطی و ... بدون مشارکت اجتماعی امری محال است. لذا می­بایست گونه­ای از حکمرانی در کشورها بر حسب ویژگی­هایی نظیر آداب و رسوم، هندسه مناسبات جامعه و شاخصه­های بومی منطقه شکل گیرد که علاوه بر افزایش مشارکت آحاد جامعه در تصمیم­سازی و تصمیم­گیری مسائل مختلف، از ویژگی­هایی همچون پویایی، انعطاف­پذیری، متصل­بودن به ابزارهای ارتباط­جمعی و قابلیت ارتقاء نیز برخوردار باشد. طی دهه­های گذشته و با تغییراتی که در جامعه جهانی به­وجود آمده است، نیاز به هوشمندسازی و مدرن­سازی الگوهای حکمرانی بیش از پیش احساس می­شود. بنابراین هدف از این مطالعه ارائه چارچوبی جامع و تحلیلی از گونه­ای از حکمرانی است که علاوه­بر بروزرسانی و هوشمندسازی مولفه­های حکمرانی، باعث افزایش مشارکت اجتماعی در همه زمینه­ها به­ویژه در موضوع ژئوپلیتیک زیست­محیطی شود. برای دستیابی به هدف مذکور، این پژوهش با مرور مطالعات صورت گرفته در زمینه­های حکمرانی و متاورس و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه­ای انجام شد. در این تحقیق ضمن پرسش از چرایی حرکت از گونه سوم به گونه اول مختصات حکمرانی و همچنین لزوم بروزرسانی مولفه­های ربع اول مختصات حکمرانی، با استفاده از صنعت نوظهور متاورس، مفهوم حکمرانی متاورسی تبیین و چارچوب تحلیلی آن در جهت رسیدن به شیوه­ای از حکمرانی جامعه محور- نتیجه محور - بومی محور، استدلال میشود. سپس مدیریت مشارکتی ماخوذ از نگاه حکمرانی متاورسی مطرح و شیوه­های کاربست این نوع از مدیریت در حل مسائل حوزه ژئوپلیتیک زیست­محیطی به بحث گذاشته می­شود.