ایالات متحده و مهار کنش گری منطقه ای ایران در پرتو توافق ابراهیم

هدف: در سال ۲۰۲۰، ایالات متحده در واکنش به افزایش کنش­گری ایران در خاورمیانه پساناآرامی­های عربی، با میانجی­گری بین امارات و اسرائیل و عادی ­سازی روابط دو هم­پیمان منطقه­ ای خود در چهارچوب انعقاد پیمان ابراهیم، نقش برجسته ­ای ایفا نمود. پرسش این است که جایگاه ایران در نزد ایالات متحده به ­عنوان میانجی در انعقاد توافق ابراهیم کجاست؟ روش شناسی: در نوشتار حاضر سعی خواهد شد، نقش امریکا در پیمان ابراهیم، با توجه به مهار منطقه­ ای ایران در چهارچوب نظریه موازنه ­سازی، مورد بررسی قرار گیرد. بر این اساس ترکیب روش توصیفی، تحلیلی و تاریخی استفاده شده­ اند. یافته­ ها: این توافق، با میانجی­گری ترامپ، برای واداشتن هر۴ کشور مسلمان به پیمان نامبرده، را­ه­ حل­هایی داشت. اماراتی­ ها، به ­دنبال سلاح­های پیشرفته ایالات متحده، بطور خاص هواپیماهای F۳۵ بودند، بحرین در پی جلب حمایت ایالات متحده علیه ایران، با تایید ضمنی عربستان بود. سودان، حذف نام خود از لیست تروریسم تحت حمایت دولت آمریکا، پس از ۲۷ سال (بعد از حملات نایروبی و دارالاسلام) با کمک بسته کمکی بانک جهانی را دریافت کرد و شناسایی رسمی حاکمیت سودان در صحرای غربی مورد مناقشه، نصیب سودان شد. نتیجه گیری: واشنگتن، سال­ها پیش از این توافق، به­ واسطه روابط نزدیک سیاسی – اقتصادی و با مشوق­ های مالی که با طرفین این پیمان داشته است؛ درنهایت توانست در سال ۲۰۲۰ به ­عنوان بازیگر عمده در آشکار کردن روابط پنهان امارات و اسرائیل گام بردارد و با واگذاری مسئولیتش به شرکای منطقه­ ای خود، آن­ها را در جهت نیرویی توازن­بخشی در برابر ایران تقویت کند و بار دیگر به بازطراحی رویکرد موازنه­ سازی خود بپردازد.