ارزیابی دوام و مقاومت ضربه ای بتن ژئوپلیمری با رویکرد تاثیر درشت دانه بازیافتی

بتن ژئوپلیمری به عنوان یک راهکار علمی و عملی می تواند جایگزینی مناسب برای سیمان های پرتلند باشد. در این مطالعه به بررسی تاثیر درشت دانه بازیافتی بر خصوصیاتی مکانیکی بتن ژئوپلیمری با الیاف فولادی پرداخته شد. مصالح مورد استفاده در این پژوهش شامل سنگدانه، ریزدانه، الیاف فولادی، سربارهی کوره آهنگدازی، محلول هیدروکسید سدیم ( NaOH )، محلول سیلیکات سدیم ( Si۰j۲Na )، خاکستر بادی، گرانیت و آب می باشد. طرح اختلاط بتن به کمک روش طرح آزمایشگاهی تاگوچی تعیین شد. ۶۳ نمونه مکعبی ۵×۵×۵ سانتیمتری برای انجام آزمایش وزن مخصوص و جذب آب بتن، ۳۰ نمونه مکعبی ۱۰×۱۰×۱۰ سانتیمتری جهت انجام آزمایش اولتراسونیک، و ۲۷ نمونه ی دیسکی به قطر ۱۵ و همچنین ارتفاع ۶/۵ سانتیمتری با ۹ طرح اختلاط بتن گوناگون بر روی ۹۳ نمونه ی مختلف با عمل آوری ۸۴ ساعته و ۷۱ روزه ساخته شد. نتایج آزمایشگاهی نشان داد که، سنگدانه های ناشی از بازیابی بتن عمدتا جذب آب بالاتر و مقاومت کمتری نسبت به سنگ دانه های طبیعی دارند؛ چرا که مقاومت ملات چسبیده از مقاومت سنگدانه کمتر می باشد، از طرفی ملات موجود در روی سنگ دانه های بازیافتی به سبب تخلخل بیشتر نسبت به سنگ دانه، دارای جذب آب بیشتری می باشد. تاثیر تغییرات وزن مخصوص بر درصد جذب آب در بتن پودری واکنش پذیر و بتن با مقاومت بالا، کمتر از دیگر نمونه های بتنی است. سرعت موج التراسونیک بتن در بیشتر نمونه رضایت بخش بود؛ اما احتمال آسیب پذیری در بعضی از آنها نیز وجود داشت. نمونه های بتنی به خاطر وجود سایزبندی گرانیت با درصد بالا و خاکستر بادی بهمراه سرباره کوره آهن گدازی، عملکرد بهتری داشتند. وجود الیاف فلزی در نمونه های بتنی توام با خاکستر بادی، سرباره کوره آهن گدازی و گرانیت باعث بهترین عملکرد در برابر ضربه، حداکثر به میزان ۷۵ % شد.