اثر اصلاح سطح آلیاژهای زیست تخریب پذیر پایه روی بر خواص بیولوژیکی و خوردگی آن ها در ایمپلنت های پزشکی: مقاله مروری

روی و آلیاژهای آن به­عنوان امیدوار­کننده­ترین ماده فلزی زیست تخریب­پذیر به­دلیل نرخ تجزیه بیولوژیکی مناسب در داخل بدن، محصولات تخریب زیستی قابل­جذب و زیست سازگاری عالی برای کاربردهای بالینی در نظر گرفته  می­ شوند. با این حال استحکام فلز روی(Zn) به فرم خالص معمولا کمتر از مقادیر مکانیکی لازم در ایمپلنت­های فلزی از جمله فیکساتورهای استخوانی و یا استنت­ها می­ باشد که کاربردهای گسترده ­تر این فلز را محدود می­ کند. همچنین رهایش بیش از حد یون Zn۲+  در محیط بیولوژیکی، منجر به مرگ­سلولی بالا و عدم ­پذیرش آن توسط بافت میزبان می­ گردد. به­منظور ارتقای استحکام مکانیکی و تعدیل در انتشار یون Zn۲+، می­ توان این فلز را با سایر عناصر فلزی آلیاژ کرد و همچنین از فرآیندهای مختلف اصلاح سطح جهت افزایش زیست سازگاری، استفاده نمود. در این بررسی، پیشرفت­هایی که تاکنون در خصوص افزایش استحکام و زیست سازگاری صورت گرفته، بیان شده است. در نهایت به جهت­ گیری­ های پژوهشی در این زمینه و راهنمایی­ ها با هدف توسعه­ ی آلیاژهای روی قابل جذب با کارایی بالا در آینده، پرداخته می ­شود.