پاسخ های هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه تمرین مقاومتی با دو پروتکل متفاوت در مردان دونده سرعتی

زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه ای موثر برای ایجاد سازگاری های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری های متفاوتی می شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری های حاد و مزمن در سطح مقطع عضله می شود، بنابراین هدف این پژوهش بررسی پاسخ های هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه تمرین مقاومتی با دو شیوه متفاوت در مردان دونده سرعتی بود.مواد و روش ها: بدین منظور ۴۵ داوطلب مرد دونده (سن ۱/۷ ± ۲۱ سال، وزن ۳۵/۴ ± ۵/۶۷ کیلوگرم و شاخص توده بدن ۰۳/۱ ± ۲۲ کیلوگرم بر متر مربع) به صورت تصادفی در سه گروه ۱۵ نفره (گروه تمرینی با بار زیاد، گروه تمرینی با بار کم و گروه کنترل) تقسیم شدند. شیوه تمرین شامل هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانه ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت بازو ماشین) هر حرکت سه نوبت با شدت۷۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار زیاد، هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانه ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت بازو ماشین)، هر حرکت سه نوبت با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار کم و بدون فعالیت برای گروه کنترل بود. ضخامت عضلات دوسر بازو و پهن خارجی و سطوح سرمی هورمون های کورتیزول، IGF-۱ و تستوسترون در دو مرحله (پیش آزمون و نیم ساعت پس از یک جلسه تمرین) اندازه گیری شد. آزمون های شاپیروویلک و لوین به ترتیب برای تایید طبیعی بودن توزیع داده ها و همگنی واریانس ها انجام گرفت.نتایج: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که غلظت پلاسمایی تستوسترون (۰۰۵/۰=P)، IGF-۱ (۰۰۴/۰=P)، کورتیزول (۰۰۲/۰=P)،T/C  (۰۰۱/۰>P)، ضخامت عضله دوسر بازو (۰۰۱/۰>P) و ضخامت عضله پهن جانبی (۰۰۱/۰>P) فقط در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به پیش آزمون افزایش یافت. همچنین نتایج آنوا و آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که میانگین غلظت پلاسمایی تستوسترون، IGF-۱، کورتیزول،T/C ، ضخامت عضله دوسر بازو و عضله پهن جانبی در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به گروه تمرینی با بار کم (۰۵/۰≥P) و گروه کنترل (۰۵/۰≥P) در پس آزمون به طور معناداری بالاتر بود.نتیجه گیری: تمرین مقاومتی با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه تغییر معناداری در سطح سرمی هورمون ها و هایپرتروفی ایجاد نکرد و به نظر می رسد که هایپرترفی ایجادشده پس از یک جلسه تمرین مقاومتی حاد با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (و با تکرارهایی تا رسیدن به خستگی) ناشی از تغییرات هورمونی به دلیل فشار متابولیک باشد.