رابطه میان سرمایه اجتماعی و کیفیت زندگی (مورد مطالعه شهر تهران)

هدف پژوهش حاضر، رابطه میان سرمایه اجتماعی و کیفیت زندگی(مورد مطالعه شهر تهران) بود. پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری، همه شهروندان بالای ۱۵ سال شهر تهران بودند که به روش نمونه گیری خوشهای ۳۸۴ نفر انتخاب شدند. از پرسشنامه سرمایه اجتماعی ناهاپیت و گوشال (۱۹۹۸) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی نسخه فارسی استفاده شد که پایایی با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۸۳ و ۰/۸۱ بود. از آمار توصیفی و استنباطی (آزمونهای کولموگروف-اسمیرنوف، ضریب همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون چندگانه) و برای بررسی تاثیر هر یک از ابعاد از مدلسازی معادلات ساختاری بوسیله نرم افزار لیزرل استفاده شد. یافته ها حاکی از آن بود که از ابعاد سرمایه اجتماعی بعد ارتباطی مهمترین و کماهمیتترین آنب۴عد شناختی بود. همچنین، ارتباط مثبت و معناداری میان سرمایه اجتماعی و کیفیت زندگی وجود داشت ( ۴۷۸ .( r =۰ تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که ۲۳ درصد از تغییرات کیفیت زندگی شهروندان بالای ۱۵ سال شهر تهران از طریق سرمایه اجتماعی تبیین شد. نتیجهگیری میشود که سرمایه اجتماعی شهروندان به مثابه پیشبینی کننده کیفیت زندگی مهم است و تمرکز بر ابعاد شناختی میتواند به تقویت کیفیت زندگی شهروندان کمک کند.