مقدمه ای بر اصول اخلاقی برای پایداری در ورزش

هدف: هدف از انجام این تحقیق، مطالعه مروری بر جنبه های اخلاقی برای توسعه پایداری در ورزش است. روش پژوهشی: این تحقیق از نوع مروری است که از طریق مطالعه عمیق و بررسی اسناد و منابع مکتوب حاصل شده است. یافته ها: خدمات ارایه شده از سوی اکوسیستم برای بقا و ورزش، به شکل های متنوع و متعدد، نمونه کوچکی از یک جامعه است. توسعه پایدار یک مفهوم کلی است که مرزهای جهانی را شامل می شود و تخطی از آن، آسیب غیرقابل بازگشتی به سیستم طبیعی و در کنار آن مسائل اجتماعی و اقتصادی، حقوق بشر و استانداردهای حداقلی برای زندگی ایجاد می شود. در این بین، فضایی وجود دارد که در آن بشریت می تواند بدون سوءاستفاده از محیط زیست، به توسعه و پیشرفت ادامه دهد. به عنوان یک مفهوم مدیریتی، توسعه پایدار جنبه های محیط زیستی، اجتماعی و اقتصادی در فرآیندهای تصمیم گیری را به تعادل می کشد. عامل دیگری که در تعریف توسعه پایدار اهمیت زیادی دارد، زمان است؛ اقدامات مدیریتی باید در آینده نیز نمود داشته باشند. نتیجه گیری: میان ورزش و توسعه پایدار موازنه ای مشهود وجود دارد. ورزش فضای مشترکی را برای همه شرکت کنندگان فراهم می کند و به نژاد، مذهب، رویکرد جنسی یا هر مورد دیگری توجهی ندارد. هر ورزشی قوانین یا مقررات مشخصی دارد که به طور ضمنی خوب هستند و این قوانین به روح عدالت و احترام به دیگران پیوند دارند. به روش های گوناگون، این امر نشانگر اهداف و نیات توسعه پایدار است، یعنی فراهم کردن جامعه انسانی که در آن همه شرکت کرده و به شکل فعال و مثبت کمک کنند و به جای نابودی اکوسیستم، بدان کمک کنند.