اثر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر اضطراب رقابتی و اجرای ضربه فورهند تنیس روی میز دانش آموزان پنجم دبستان

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یکی از عوامل روان شناختی موثر در یادگیری و اجرای مهارت های ورزشی با عنوان خودگفتاری (آموزشی و انگیزشی) بر اضطراب رقابتی(شامل اعتماد بنفس، اضطراب شناختی و بدنی) و اجرای ضربه فورهند تنیس روی میز دانش آموزان پنجم دبستان بود. شرکت کنندگان شامل ۴۵ دانش آموز داوطلب کلاس پنجم دبستان با میانگین سنی ۰/۳۶ ± ۱۰/۸ بودند. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح تحقیق از نوع پیش آزمون و پس آزمون در پنج جلسه بود. دانش آموزان به صورت تصادفی در یکی از سه گروه خودگفتاری آموزشی، انگیزشی و کنترل قرار گرفتند. در جلسه اول اطلاعات اولیه شرکت کنندگان سه گروه در یک فضای رقابتی بازسازی شده شبیه به یک مسابقه واقعی با یک پیش آزمون ثبت گردید. در مرحله اکتساب گروه های تجربی برنامه سه جلسه تمرینی خود را با مداخله خودگفتاری آموزشی و انگیزشی و گروه کنترل بدون هیچ مداخله ای (فقط تمرین صرف ضربه بکهند) به پایان رساندند و بعد از آخرین جلسه اکتساب از گروه ها مشابه جلسه اول (پیش آزمون) پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS ویراست ۲۴ و نرم افزار Minitab ویراست ۲۰ استفاده شده است. از آمار توصیفی برای تعیین میانگین و انحراف استاندارد داده ها، ترسیم جداول و نمودارها و از آمار استنباطی برای آزمون فرضیه های تحقیق، تجزیه و تحلیل اطلاعات و بررسی معنی دار بودن تفاوت میانگین های گروه ها در مراحل مختلف استفاده شد. یافته ها نشان داد اجرای مهارت فورهند و اعتمادبه نفس در گروه های تجربی در مراحل اکتساب به صورت معنی داری در مقایسه با گروه کنترل بهبود یافت و اضطراب هم کاهش معنی داری داشت و در این خصوص استفاده از خودگفتاری آموزشی توانست پیشرفت قابل توجهی نسبت به خودگفتاری انگیزشی در مراحل ابتدایی یادگیری ایجاد نماید.