شاخصهای قطع رابطه سببیت در بررسی قصور مداخله گران درمان در سازمانهای پزشکی قانونی و نظام پزشکی

قصور پزشکی یکی از اقسام جرایم پزشکان است که بخشی از پروندههای کیفری را تشکیل میدهد امروزه در پرونده های قصور پزشکی پزشکی قانونی و سازمان نظام پزشکی مراجع صلاحیتدار اعلام نظر کارشناسانه در این زمینه هستند که با ارائه نظرات علمی و تخصصی یاری گر مراجع قضایی محسوب میشوند از آنجا که مبنای احکام صادره از سوی مراجع قضایی اصولا همان نظرات صادر شده توسط پزشکان است و علی رغم اینکه اینگونه اظهار نظرها برای مقام قضایی به عنوان یک امر مشورتی محسوب می شود اما در عمل، م ، مراجع قضایی به طور کامل از نظریه متخصصان حرفه پزشکی پیروی میکنند به همین دلیل نمیتوان از نقش اساسی و بنیادی این مراجع چشم پوشی کرد لذا بررسی این موضوع هم از جنبه حقوقی و هم از جنبه پزشکی حائز اهمیت این میان عوامل متعددی ممکن است موجب انقطاع رابطه سببیت و عدم انتساب قصور پزشکی به پزشکان و کادر درمان شود. هدف کلی این تحقیق آگاهی و شناخت از شاخصهای اساسی است که در عدم انتساب قصور پزشکی به پزشکان و کادر درمان از دیدگاه پزشکان موثر است با بررسی پروندههای قصور پزشکی مشخص شد مواردی نظیر رعایت موازین علمی ماهیت مخاطره آمیز برخی از بیماریها وجود بیماری زمینهای تقصیر یا قصور شخص بیمار نظیر عدم گزارش دهی آسیب به مراجع قضایی، عدم تمایل به پیگیری فرآیند درمان قصور شخص ثالث و عوارض شناخته شده عملهای جراحی از دیدگاه پزشکان به عنوان شاخصهای بسزایی شناخته میشوند که در نهایت موجب میشود کمیسیونهای پزشکی قانونی و نظام پزشکی تقصیر و یا قصوری را متوجه پزشک و کادر درمان ندانند استدلالات منعکس در پرونده های قصور پزشکی حاکی از آن است هرگاه آسیب به دلیل عوارض شناخته شده عمل باشد این امر سبب قطع قابلیت انتساب آسیب به پزشک شده و در نهایت منجر به صدور قرار منع تعقیب میشود.