تاثیر تکار تراپی بر دردهای نوروپاتی بیماران دیابت نوع ۲

دیابت یکی از شایع ترین اختلالات متابولیک است که به علت اختلال در متابولیسم کربوهیدرات ها و نقص در تولید و عمل انسولین منجر به افزایش قند خون می شود .در حال حاضر ۴۰۵/۶ میلیون بزرگسال مبتلا به دیابت هستند. در ابتدا این اختلال از دیستال اندام ها به سمت پروگزیمال ظاهر می شود و انتهای بزرگ ترین فیبرهای عصبی بدن را درگیر می کند؛ بنابراین اندام تحتانی بیماران دیابتیک بیشتر از سایر نواحی مستعد اختلالات حسی است. پس می توان نتیجه گرفت که بین نوروپاتی دیابتیک با آکسونوپاتی پیشرونده دیستال ارتباطی وجود دارد. . بررسی مطالعات انجام شده در زمینه اثر این امواج بر درد و حس لمس کف پای بیماران دیابتیک، نتایج مختلفی را به همراه داشته است. دارد امواج الکترومغناطیسی خازنی مقاومتی در بیست سال اخیر در موارد کلینیکی استفاده شده است، اما مطالعات اندکی درباره اثرات درمانی آن وجود دارد. اکثر مطالعات در این زمینه،کاهش درد و بهبود عملکرد را در ضایعات عضلانی اسکلتی نظیر کمردرد تاندونوپاتی آشیل و تاندونیت پتلا گزارش کرده اند. مکانیسم های فیزیولوژیک احتمالی این مدالیتی، بازسازی سلولی به دنبال اکسیژن رسانی بهتر بافتی، افزایش سرعت متابولیسم و کاهش درد با آزادسازی اندورفین ها بوده اند . از آنجایی که اثر این مداخله بر علائم نوروپاتی بیماران دیابتیک بررسی نشده است، لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر تکار خازنی بر درد و اختلالات حس لمس کف پای این افراد بود.