تحلیلی بر تفاوت های اشکان موقت و اسکان اضطراری

هنگامی که یک سانحه اتقاق می افتد، حدود دو تا ۱۲ ساعت مردم سانحه دیده در منطقه به انتظار روشن شدن تکلیفشان حضور دارند. پس از این مدت دوره اسکان اضطراری شروع می شود که از روز اول تا شش ماه اول ممکن است به طول انجامد. در این دوره عموما مردم سانحه دیده در چادرها اسکان داده می‎شوند. مرحله سوم، مرحله اسکان موقت می‎باشد. این مرحله که غالبا در امتداد مرحله قبل است در ماه دوم شروع می شود و حتی ممکن است تا شش سال و یا بیشتر به طول انجامد. پایان این مرحله به عملیات بازسازی و اسکان دائم بستگی دارد. پژوهش حاضر از نظر هدف، پژوهشی کاربردی و از نظر ماهیت و روش کار پژوهش توصیفی-تحلیلی است. این تحقیق بدنبال بررسی تفاوت های میان اسکان اضطراری و اسکان موقت می باشد.از این رو ابتدا به بیان تعاریفی در خصوص موضوع پرداخته می شود ودر نهایت به طبقه بندی انواع اسکان پرداخته می شود. با مروری بر پیشینه تحول گونه های فوق در طی دهه های اخیر، اسکان موقت به عنوان حد فاصله ای بین اسکان اضطراری و اسکان دایم، همواره کانون توجه مباحثات و مناظره های فراوان بوده است. در حالی که در بعضی از سوانح به دلایل گوناگون سیاسی، اجتماعی و اقلیمی نیاز مبرم به اسکان موقت وجود دارد، به دنبال تعداد دیگر از سوانح، فاصله مزبور حذف و یا رویکرد های دیگری از جمله امکان اتصال کالبدی اسکان اضطراری به دایم اتخاذ شده است. از سوی دیگرادبیات بلایا تاکید فراوانی بر عدم استفاده از اسکان موقت به عنوان اولین راه‎حل می نماید. برای تامین سرپناه راه‎حل های زیادی وجود دارد که اسکان موقت تنها یکی از آن ها است. به بیان دیگر اسکان موقت به دلیل احتمال دایمی شدن باید حتی الامکان آخرین راه‎حل محسوب گردد.