بررسی اثربخشی روش تدریس کاوشگری بر مهارت تفکر خلاقانه، مهارت حل مسئله و خودکارآمدی دانش آموزان پایه پنجم شهرکرد در درس علوم

هدف این مطالعه تعیین اثربخشی روش تدریس کاوشگری بر مهارتهای تفکر خلاقانه، مهارت حل مسئله و خودکارآمدی دانش آموزان پایه پنجم درس علوم میباشد. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون – پس آزمون همراه با گروه کنترل استفاده شده است. جامعهی آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه ی پنجم ابتدایی شهرکرد است که در سال تحصیلی ۱۳۹۸؛۱۳۹۹ در حال تحصیل بودند. به علت گسترده بودن جامعه آماری، از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای استفاده شد و نمونه ها به صورت تصادفی ساده به دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص داده شدند. تعداد دانش آموزان ۶۰ نفر و در هر گروه ۳۰ نفر انتخاب شد. برای گروه آزمایش، روش تدریس کاوشگری و گروه کنترل روش سخنرانی استفاده شده است. داده ها به کمک مقیاس خلاقیت تصویری تورنس فرم ب (۱۹۷۹)، پرسشنامه توانایی حل مسئله هپنر و پیترسون (۱۹۸۲) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) جمع آوری شد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون کوواریانس تکی متغیری و چند متغیری استفاده شدند و داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار spss۲۳ تحلیل شده اند. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که تدریس کاوشگری بر مهارتهای تفکر خلاقانه P<۰/۰۱) (F=۲۹۹/۸۷، مهارت حل مسئله (F=۷۶/۵۲ P<۰/۰۱) و خودکارآمدی (F=۶۲/۲۱ P<۰/۰۱) دانش آموزان پایه پنجم درس علوم موثر بوده است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که روش تدریس کاوشگری بر مولفه های تفکر خلاقانه (سیالی، بسط، ابتکار و انعطاف) و حل مسئله (اعتماد به حل مسائل، سبک گرایش- اجتناب، کنترل شخصی) دانش آموزان پایه پنجم درس علوم موثر است .(P<۰/۰۰۱)