اثربخشی معنادرمانی بر استرس و شفقت بر خود در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

هدف از انجام این پژوهش اثربخشی معنادرمانی بر استرس و شفقت بر خود در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. طرح تحقیق نیمه آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرج در شش ماه دوم سال ۱۴۰۰ که تشخیص اختلال اضطراب فراگیر را دریافت کردند. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از مراجعه کنندگان به دو مرکز مشاوره با تقسیم بندی ۱۵ نفر برای هر کدام از گروه های آزمایش و کنترل بود. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه های استرس کوهن (۱۹۸۳) ، شفقت به خود نف (۲۰۰۳)، اضطراب فراگیر اسپیتزر و همکاران (۲۰۰۶)و پروتکل معنادرمانی بر اساس چارچوب طرح درمانی اندرسون، بلر و هوتزل بود. داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار بسته آماری در علوم اجتماعی، نسخه SPSS ۲۱ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. در قسمت توصیفی داده ها از شاخص های آماری میانگین و انحراف معیار، در مراحل پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. همچنین به منظور بررسی نرمال بودن متغیرهای پژوهش از آزمون کالموگروف اسمیرنف و به منظور بررسی تجانس واریانس ها از آزمون لوین استفاده گردید. در قسمت استنباطی داده ها نیز به منظور مقایسه میانگین نمرات دو گروه آزمایش و کنترل و اثر نمرات پیش آزمون و سایر متغیر های مداخله گر بر پس آزمون، از تحلیل کوواریانس یک متغیری و چندمتغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که معنادرمانی بر استرسو شفقت بر خود در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر موثر است. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که مداخله موثر بوده استو فرضیه پژوهش مبنی بر اینکه معنادرمانی بر استرس و شفقت بر خود در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر موثر است.