بررسی رابطه جهان بینی طراح و راز جاودانگی آثار معماری مبتنی بر نظریه بازتاب (نمونه پژوهی: مسجد شیخ لطف الله)

از دیرباز آثار هنری به مثابه پلی میان مردم جامعه و آرمانهایشان عمل کرده است. اثر هنرمند در هر سرزمین بیانگر باورها و نیازهای دیرینهی آنان است. معماری به عنوان شناسنامه ای از افکار به عنوان مهمترین آثار هنری به جای مانده از نحوه ی زندگی و چگونگی رفع نیازهای مردم در جهت رسیدن به کمال مطلوبشان است. حال این چالش مهم در دوران معاصر مطرح شده است که هنرمند معمار چگونه میتواند در جاودانگی اثر خود در ذهن مخاطب به ایفای نقش بپردازد؟ امروزه آثار معماری ارتباط کم عمقی میان خود و کاربر فضا داشته و مخاطب عام و خاص راز جاودانگی محیط را کشف نکرده و یا به درستی آن را درک نمی کنند، که این موضوع سبب کمارزشی آثار و مصرف گرایی در معماری شده است. آثار معماری دیگر بازتابی صحیح از باورها و ارزشهای اجتماعی برشمرده نمیشوند و از منظر جامعه، مانایی و کارایی خود را از دست داده اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط صحیح هنرمند طبق اندیشه های حکمی او و چگونگی فرایند شکلگیری اثر هنری و میزان تاثیر دو سویه بر روی مخاطب و هنرمند است. روش تحقیق این مقاله با بهرهگیری از روش تحلیل محتوا و مصداق پژوهی توسط ابزار کتابخانهای بوده که مسجد شیخ لطف الله را به عنوان اثری جاودان در ارتباط عمیق با مخاطب مورد بررسی قرار داده است. در نهایت طراح این بنا با دستیابی درست به ارزشها توانسته است زبان جامعه را در بستر شکل گیری آن انعکاس داده و هنر را بازتابی از واقعیت و معنویت بشمارد. این بنا ضمن ارتباط به صورت عام و خاص لایه های درونی دارد که به طور نمادین رمز پردازی شده است و مخاطب حقایق نهان را در لایه های زیرین زندگی اجتماعی آشکار ساخته و درک کرده است زیرا طراحی این مسجد بازتاب دهنده ی شریان های اصلی موجود در جامعه ی بشری است.