نقش معماران و شهرسازان در جهت ارتقاء کیفیت محیط ،شهر و ساختمان

معماری هنر و فن طراحی و ساختن بناها برای پاسخ هماهنگ به نیازهای کارکردی وزیبایی شناسی و پیوند با محیط است و از آنجا که همه هنرها در قالب یک فضای معماری میتواند نمود پیدا کند،برخی معماری را مادر همه هنرهای زیبا به شمار می آورند.برای دست یافتن به یک معماری ماندگار و هماهنگ با محیط ، معمار نیازمند شناخت ،آگاهی و درک وسیع از محیط پیرامون ، طبیعت،زمینه گرایی و در نتیجه برقراری تعادل و همسازی با آن است به گونه ای که پاسخگوی نیازهای انسان باشد.آنچه که در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است نقش معمار در اثرپذیری و ماندگاری یک بنا یا محیط و ارتقاء کیفیت آن بنا و محیط در سایه تعامل انسان با محیط میباشد .هدف از این تحقیق جستجو عوامل و عناصری است که سبب ارتقاء کیفیت و اثرگذاری یک محیط و بنا و ایجاد هماهنگی هرچه بیشتر انسان و محیط توسط معماران و شهرسازان میشود.این مقاله با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی و همچنین جمع آوری مطالب از طریق اطلاعات کتابخانه ای انجام شده است.در این پژوهش به معرفی انسان و محیط ،روابط بین آنها و تاثیر آن دو بر یکدیگر و بررسی نیاز های انسان در جهت ارتقاء کیفیت محیط و ساختمان و همچنین پیروی و ارتباط زمینه گرایی با معماری اقدام شده است.امید است بتوان با توجه به دور شدن از اصول معماری انسان ساخت و معماری که در خدمت انسان باشد مجددا بتوان با رعایت و بازگردانی این اصول در معماری و شهرسازی گامی موثر در جهت ارتقاء کیفیت ساختمان و آسایش انسان برداشت.