معماری منظر راه، نگرش نوین به پدیده فرهنگی راه با تاکید بر لزوم توجه به ظرفیت های طبیعی بستر و تقویت ارتباط با محیط پیرامون

راه، به مثابه یکی از دستاوردهای مهم بشر، نیازهای او را تامین می کند و نمود روند تکامل فرهنگ ارتباطات است. انسان همواره، با طراحی محیط پیرامون خویش و مداخله در طبیعت، محیطی متمایز برای خود ساخته است. این نوع طراحی و مداخله در طبیعت از ویژگی های متمایز تمدن بشری است. اما در تجربه شکل گیری فضاهای شهری امروز بشر به حدی از مداخله در محیط رسیده که خود گاهی توان تحمل آن را ندارد و برای بازجستن احساس آرامش خود گاهی به طبیعت پناه می برد. فضاهای تحت پوشش راه ها دست کمی از فضاهای سکونت شهری و روستایی ندارند و نیازمند برنامه ریزی، مدیریت و طراحی دقیق هستند. تغییر و تحولات سال های اخیر، در زمینه تجربیات راه سازی، تکرار مدل مواجهه بشر با همان فضاهای شهری را نشان می دهد. علوم مهندسی با کمک فناوری در طبیعت مداخله کرده و کمتر توجهی به آن داشته است، درحالی که راه نیز فضایی برای زیست بشر است. راه گاهی مقصد شده و همچون خط رابط مبدا و مقصد در بیشتر مواقع ساعاتی را پذیرای انسان ها است. این پژوهش، برپایه مشاهدات میدانی و با استناد به منابع کتابخانه ای و تحلیل مدارک، درپی اثبات این فرضیه است که سیاست گذاری در حوزه راه نیازمند تامل بیشتر متخصصان مربوطه است و باید به موضوع مطالعه مشترک سایر علوم غیر از علوم مهندسی و ازجمله دانش معماری منظر بپردازد. مطالعه راه، با رویکرد منظر، همراه با نگاهی جامع تر، بر تقویت رابطه راه با محیط طبیعی آن تاکید دارد. توجه بیشتر به زمینه های طبیعی بستر راه، علاوه بر ارتقای کیفیت مسیر، موجب تقویت شرایط ایمنی سفر نیز خواهد شد.