حقوق سیاسی شهروندی در ایران (حق رای در در دولت های خاتمی و احمدی نژاد)

پژوهش حاضر تلاش دارد تا با تاکید بر حقوق شهروندی وضعیت حق رای را به عنوان یکی از ابعاد حقوق سیاسی شهروندی در دولت های خاتمی و احمدی نژاد در چهارچوب نظریات حقوق شهروندی و با بکارگیری روش تحلیلی - توصیفی مورد بررسی قرار دهد. سوال محوری ما تببین وضعیت تحقق حقوق سیاسی شهروندی در بعد حق انتخاب کردن و حق انتخاب شدن در دولت های خاتمی و احمدی نژاد است؟ فرض ما در پاسخ به این سوال این است که سیاستگذاری های هر دو دولت در حوزه این حق سیاسی شهروندی در انتخابات های متعدد برگزار شده بین تقویت و تضعیف این حق سیاسی شهروندی در نوسان قرار دارد. نتایج بررسی و تحلیل دادها در حوزه حق رای در قالب حق انتخاب کردن(رای دادن) و انتخاب شدن(کاندید شدن) در انتخابات های ریاست جمهوری، خبرگان رهبری، مجلس شورای اسلامی و شوراهای شهر و روستا نشان داد حق انتخاب شدن بویژه در انتخابات ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی در اغلب موارد تضعیف شده دلیل تضعیف این حق سیاسی شهروندی را باید در افزایش رد صلاحیت ها و محدود شدن هر چه بیشتر دامنه امکان تائید صلاحیت شهرندانی دانست که تمایل به کاندید شدن در این دسته از انتخابات ها داشته اند اما به دلائل متعددی رد صلاحیت شده اند. این در حالی است که به دلیل وجود نداشتن محدودیت در زمینه حق رای دادن و وجود بسترهای متعدد موجود در جامعه جهت بسیج تودها به منظور ( رای دادن) ما همواره با افزایش تعداد رای دهندگان و در نتیجه تقویت حق انتخاب شدن در انتخابات های متعدد برگزار شده در این دوره زمانی در مقایسه با حق انتخاب شدن( کاندید شدن )مواجه هستیم.