جایگاه اقلیت های دینی و مذهبی در اسناد بین المللی با نگاهی به رویه قضائی بین المللی

اقلیت های دینی و مذهبی گروهی از افراد کشور و یا جامعه انسانی است که از منظر دین، مذهب، زبان، نوع زندگی و فرهنگ بااکثریت جامعه متفاوت اند و از نظر جمعیتی اکثریت ندارند. این گروه ها به دلیل قرار داشتن در موضع ضعف نسبت به ادیان ومذاهب رسمی و دارای اکثریت در یک کشور نیاز به حمایت دارند؛ به همین دلیل، در حقوق بین الملل، ما شاهد حمایت از اینگروه ها هستیم؛ مخصوصا با پایان جنگ جهانی اول، مسئله اقلیت ها و ملیت ها در اعلامیه ۱۴ ماده ای ویلسون طرح گردید و بعد ازبه تدریج حمایت های مختلفی از این گروه ها توسط نهادهای بین الملل مانند جامعه ملل و سازمان ملل و رویه قضایی بین المللیشکل گرفت. همچنین در پی این تغییرات و پدیدار شدن گروه های ملی گوناگون و نامتجانس در کشورهای اروپایی متاثر از جنگ، ادعاها و مطالباتی از سوی این گروه ها مطرح گردید که مجموعا در برگیرنده مسائلی از جمله «رفتار برابر با جمعیت اقلیم» و «عدم تبعیض» ، «استقلال» و در ادامه «اصل تعیین سرنوشت» و «جدایی طلبی» می باشد که در تحقیق پیش رو از جمله موضوعات قابل بررسی میباشد. هدف از تحقیق نیز بررسی جایگاه اقلیت ها در اسناد بین المللی و رویه قضائی بین المللی و چگونگیگسترش حمایت از اقلیت های دینی و مذهبی توسط این نهادها می باشد. با توصیفی که در این خصوص صورت گرفت، ما به بررسیتحلیلی رویه دیوان دائمی و دیوان بین المللی دادگستری و دیوان کیفری بین المللی پرداخته ایم. از جمله نتایج این تحقیق شکل گیری مباحث جدید حقوق بشری با عنوان «حق تعیین سرنوشت» و «جدایی طلبی» و شکل گیری مباحث جدیدی از «برابری و عدم تبعیض» می باشد. همچنین در شرایط کنونی حمایت از اقلیت های دینی و مذهبی به شیوه گسترده تر در حقوق بین المللی رویه قضایی بین المللی صورت می گیرد. از نتایج دیگر تحقیق این است که ما در اسناد بین المللی بیشتر با عنوان «اقلیت های مذهبی» مواجه هستیم اما بایستی تاکید گردد که منظور از مذهب در اسناد بین المللی، معنای عام آن بوده که ادیان و مذاهب، فرق و باورها را نیز در برمی گیرد