بررسی تطبیقی نظام مالی حاکم بر قراردادهای جدید نفتی ایران (IPC) با قراردادهای سرویس (SC)

هر کشور مدل مالی و مالیاتی خود را متناسب با موقعیت سیاسی و جغرافیایی در هر منطقه طراحی می کند بنابراین امروزه شاهد انواع گوناگونی از قراردادهای نفتی در سراسر دنیا می باشیم. این قراردادها در مفاد وجود در قرارداد متفاوت اند که جذابیت آن را برای گروهی از سرمایه گذاران کاهش و یا افزایش می دهد. بررسی هر قرارداد نفتی مستلزم مطالعه و واکاوی تحولات نظام مالی هریک از آن ها می باشد. با بررسی نظام مالی حاکم بر دو قرارداد خدمت و قراردادهای جدید نفتی ایران (IPC) برآنیم که پیمانکار این سرمایه را بر چه مبنا و قواعد و قرارداد حقوقی به کشور میزبان وارد می کند و نیز بر اساس چه قواعد و قواعد حقوقی سرمایه اصلی را به همراه سود از کشور خارج می کند؛ به نظر می رسد که نظام مالی این دو نوع قرارداد متفاوت گشته اند به طوری که نظام استهلاک هزینه ها و سرمایه در الگوی قراردادی جدید نفتی در هریک از مراحل اکتشاف، توسعه و تولید دارای رویه ای مشخص برای محاسبه، تقسیط و بازپرداخت هزینه ها می باشد همچنین یکی از اوصاف قراردادهای جدید نفتی ایران عدم هزینه محوری و سقف هزینه های سرمایه ای است. اما در نهایت برای کلیه عملیات، فعالیت ها و هزینه ها به تایید شرکت ملی نفت نیاز دارد.