واکاوی سازه های توسعه کسب و کارهای نوپای کشاورزی ایران

امروزه کسب وکارهای نوپای کشاورزی در اقتصاد کشور نقش حیاتی بر عهده دارند؛ به طوری که یکی از دغدغه های سیاست گذاران کشور کمک به توسعه و بهبود این نوع کسب و کارها برای بسط نوآوری و رشد اقتصاد محلی و ملی است. از این رو، پژوهش حاضر قصد دارد سازه های توسعه کسب و کارهای نوپای کشاورزی ایران را واکاوی کند. این تحقیق از نوع پیمایشی با رویکرد کمی بود و جامعه آماری آن را سیاست گذاران و تصمیم گیرندگان حوزه کسب و کارهای نوپای کشاورزی، خبرگان و کنشگران فعال در زیست بوم و کسب و کارهای نوپای کشاورزی و صاحبان این نوع کسب و کارها تشکیل دادند که ۱۰۴ نفر از آن ها با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به روش نمونه گیری تصادفی با انتساب متناسب انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه بود که روایی محتوایی آن توسط گروهی از متخصصان و صاحبنظران تایید شد و برای تعیین پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار آن مناسب بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای V۲۶ SPSS و SmartPLS V۴ بهره گرفته شد. یافته های بخش انعکاسی مدل ارزیابی نشان داد که روایی همگرا و تشخیصی سازه ها در حد مناسب برآورد شدند. نتایج حاصل از مدل مولفه های سلسله مراتبی بر روی ۴۲ متغیر توسعه کسب و کارهای نوپای کشاورزی ۹ عامل یا سازه را شناسایی کرد. این عوامل به ترتیب شامل: مدیریتی، اطلاعاتی، بازاری، شبکه ارتباطی، قانونی، طبیعی- محیط زیستی، زیرساختی، دولتی- حمایتی و آموزشی بودند. بنابراین می توان با اتخاذ رویکردی جامع، نظام مند و متناسب با شرایط کشور، فرصت های کارآفرینانه را در این بخش فراهم کرد.