اکوتوریسم و حفاظت از محیط زیست با رویکرد توسعه پایدار

گردشگری در قدیم با انگیزه های متفاوتی صورت می گرفت. در ایران گردشگری به معنای امروزی از دهه ۱۳۳۰ آغاز شد. اکوتوریسم پایدار نیاز به روش های مدیریتی نوینی دارد که داده های محیطی را در هر یک از طرح های اکوتوریسم محاسبه کند. اکوتوریسم گرایش نوین در صنعت جهانگردی است. چشم اندازها و مناظر زیبای طبیعت از کانون ها و جاذبه های توریست پذیر این نوع از جهانگردی است. لذا اهمیت دادن به نقش آن در حفاظت از محیط زیست به منظور دستیابی به توسعه پایدار امری ضروری است. ایران یکی از پر جاذبه ترین کشورهای جهان است که از لحاظ تنوع اقلیمی و آثار باستانی در رده کشورهای برتر جهان است. اما متاسفانه از لحاظ جذب اکوتوریسم و درآمد حاصل از آن دارای جایگاه شایسته ای نیست. با برنامه ریزی منسجم و سیستمی می توان کشور را از رکود اقتصادی و وابستگی به نفت نجات داد و زمینه را برای اشتغال بیشتر و حفظ ذخایر ملی آماده نمود. این در حالی است که اکوتوریسم بالاترین کارایی و اثربخشی در استفاده از ظرفیت های طبیعی و فرهنگی را دارد که در عین استفاده کارآمد و ایجاد زمینه برای اشتغال و درآمد زایی، کم ترین تاثیر منفی را بر محیط زیست وارد می کند. مشخص است فعالیت های توریستی بر محیط زیست تاثیر گذار است و برای جلوگیری و یا کاهش اثرات منفی آن در محیط زیست لازم است برنامه ریزان و مشاوران به هنگام تهیه طرح های جامع و تفصیلی از یک طرف نیاز های اساسی توریست ها را پیش بینی کنند و از سوی دیگر اثرات منفی و مثبت آن را در نظر داشته باشند. برای حفظ اکوتوریسم و پایداری آن می باید مد نظر باشد که با سازماندهی، برنامه ریزی درست، مشارکت مردم محلی و آموزش می توان به آن رسید.