دیالکتیک مرگ و زندگی در شعر عبدالوهاب البیاتی

حضورفعال سنت و چهره های سنتی (الگوهای کهن) درشعر معاصر عربی و الهام گیری شاعران ازآن دارای جایگاه ویژه ای است، به خصوص این که شاعران دربیان اندیشه ها، داوری ها، دیدگاه ها، دستورها و گرایشات وهمچنین در ترسیم رویاهای عاطفی وملموس خویش سمبل های خیالی خود را به تصویر می کشند و با زبانی مجاز به بیان آن می پردازند. گفتار حاضر می کوشد شگردهای فراخوانی شخصیت های سنتی و دلالت های آن را در راستای اندیشه ی مرگ وزندگی در شعر عبدالوهاب البیاتی (۱۹۹۹-۱۹۲۶م) که یکی از پیشگامان شعر معاصرعربی است، مورد بررسی قرارمی دهد. ازآن روی که حضور شخصیت ها و نمادهای سنتی ادبی، اسطوری، دینی، صوفی، تاریخی و فولکوریک در شعر البیاتی ازبسامد بالایی برخورداراست، شاعرنیز در القای مفاهیم مورد نظرخویش باهنرنمایی خاص خود از آنها الهام می گیرد. دراین مقاله با بیان این نمادها، دیالکتیک (رابطه) مرگ وزندگی در شعر عبدالوهاب البیاتی مورد بررسی قرار گرفته است.