عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در بحران: مطالعه کیفی

زمینه و هدف: در وقوع بحران های طبیعی یا انسان ساز، اهمیت بهره وری نیروهای فعال در مدیریت بحران و به ویژه پرستاران چند برابر است چرا که هم حفظ جان این افراد به جهت استمرار امداد و نجات اهمیت دارد و هم فعالیت صحیح این افراد باعث توفیق عملیات امداد، نجات، و درمان خواهد شد. حفظ آرامش پرستاران در بحران، تضمین کننده سلامت و بهره وری منابع انسانی است. مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در بحران انجام شد. روش ها: مطالعه از نوع کیفی بود که به صورت موردی در بازه زمانی آذر تا اسفندماه ۱۳۹۸ در شهر تهران انجام شد. از ۱۵ نفر پرستار خبره بخش اورژانس ترومای بیمارستان بقیه الله (عج) و ۱۵ نفر از پرستاران مجرب مرکز اورژانس کشور که تجربه حضور و ارائه مراقبت در موقعیت های بحرانی را داشتند، مصاحبه انفرادی به عمل آمد. با استفاده از مدل تحلیل سه شاخگی آسیب شناسی سازمانی (عوامل ساختاری، زمینه ای، محتوایی) و مصاحبه با خبرگان مجرب نسبت به شناسایی عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در شرایط بحرانی اقدام شد. در نهایت اولویت بندی عوامل بازدارنده آرامش پرستاران با آزمون فریدمن انجام و اقدامات اصلاحی مرتبط با این عوامل مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سه درون مایه اصلی بعنوان عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در شرایط بحرانی تعیین شد. این سه درون مایه اصلی شامل عوامل منجر به آشفتگی در احساسات، عوامل منجر به آشفتگی در شناخت و عوامل منجر به آشفتگی در رفتار است. زیرشاخه های هر کدام از سه درون مایه شامل عوامل ساختاری، زمینه ای و محتوایی است. آلوده شدن پرستاران به عوامل ویروسی، شیمیایی و میکروبی، ناهماهنگی بین مدیران و دستگاه های متولی مدیریت بحران، نا آشنایی با مدیریت بحران، اشکال در کمیت و کیفیت تجهیزات و دارو، و مشکلات سازه ای بیمارستانی به عنوان مهم ترین عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در بحران شناسایی شدند. نتیجه گیری: عوامل متعدد ساختاری، زمینه ای، و محتوایی باعث عدم آرامش پرستاران در شرایط بحرانی شده است که با اجرای صحیح دستورالعمل های مرتبط با مدیریت بحران و همچنین توانمندسازی و توسعه صلاحیت های پرستاران می توان اثر این عوامل را تا حد زیادی کاهش داد.