پدیده ی نوموفوبیا در کودکان و نوجوانان؛ یک مرور سیستماتیک

زمینه و هدف: نوموفوبیا به معنای ترس از نداشتن تلفن همراه است. این اصطلاح اولین بار در سال ۲۰۰۸ ابداع شد و به عنوان یک نوع مدرن فوبیا در نظر گرفته می شود. در دهه گذشته به ویژه همزمان با پاندمی کرونا و مجازی شدن آموزش ها، استفاده از گوشی های هوشمند در بین کودکان و نوجوانان افزایش یافته که به موازات افزایش مشکلات سلامت روان در این گروه بوده است. استفاده از تلفن همراه در آموزش منوط به دو استدلال متضاد، یکی حمایت کننده و دیگری مخالفت کننده با استفاده از آن، می باشد. اخیرا تحقیقاتی در مورد شیوع مشکل ساز استفاده کودکان و نوجوانان از گوشی های هوشمند و ارتباط آن با پیامدهای سلامت روان، انجام شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی مرتبط ترین مقالات در مورد شیوع نوموفوبیا و ارتباط آن با سلامت جسمانی و روانی در کودکان و نوجوانان است.روش مطالعه: برای این منظور، یک بررسی متون سیستماتیک مطابق با دستورالعمل موارد ترجیحی در گزارش مقالات مروری سیستماتیک(PRISMA) در مورد پدیده نوموفوبیا در کودکان و نوجوانان انجام دادیم. مرور متون در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Google Scholar، Scopus، COCHRANE، از آغاز هر پایگاه داده مربوطه تا اول دسامبر ۲۰۲۲ انجام شد. مقالات نوشته شده به زبان انگلیسی یا فارسی استخراج شدند. یافته ها: مجموعه مقالات اولیه شامل ۳۰۲ مقاله بود که پس از بررسی عناوین، چکیده و محتوا، ۶۵ مقاله معیارهای ورود را داشتند. بیشتر مطالعات توصیفی و مقطعی بودند که به بررسی شیوع نوموفوبیا عمدتا در نوجوانان پرداخته بودند. پرکاربردترین ابزار اندازه گیری، پرسشنامه نوموفوبیا (NMP-Q) بود. مقالات، افزایش وابستگی دیجیتال و تاثیرات منفی رفتاری را در بین کودکان و نوجوانان نشان دادند. یافته های مطالعات نشان دهنده تاثیر منفی نوموفوبیا بر عزت نفس، اضطراب، عملکرد تحصیلی و سایر مشکلات سلامت جسمانی و روانی کودکان و نوجوانان بودند.نتیجه گیری: علیرغم مزایایی که تلفن همراه جهت اهداف آموزشی دارد، اما مزایای آن مشروط بر انجام کارهای مقدماتی و ارتقا دانش رسانه ایی در بین دانش آموزان و نیز کارکنان آموزشی است. استفاده بیش از حد از گوشی هوشمند یک تهدید نوظهور برای سلامت اجتماعی، روانی و جسمانی است. نیاز فزاینده ای به مطالعات بیشتر برای تعیین مرز بین استفاده از فناوری های مفید و مضر وجود دارد، زیرا در حال تبدیل شدن به یک شیوع همه گیر است و مستقیما به حوزه بهداشت عمومی مربوط می شود و نیاز به ترسیم راهبردهای کاهش آسیب وجود دارد.