الگوی رابطه علی شیوه های فرزندپروری و خودناتوان سازی تحصیلی از طریق میانجی گری هیجانات پیشرفت در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی تبریز

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین شیوه های فرزند پروری و خودناتوان سازی تحصیلی با میانجی هیجانات پیشرفت بود. نمونه ای شامل ۳۱۷ نفر دانش آموز (۱۶۶ دختر و ۱۵۱ پسر)، از مدارس مقطع ابتدایی تبریز به پرسشنامه خودناتوان سازی تحصیلی میگلی و همکاران ( Midgley & et al, (۲۰۰۱ ،پرسشنامه هیجانات پیشرفت (Pekrun & et al, ۲۰۰۵) وسبک های فرزند پروری بامریند پاسخ دادند. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین شیوه های فرزند پروری ، آزاد گذاری و استبدادی به ترتیب با بعد نوجویی و پاداش وابستگی رابطه مستقیم معنی دار وجود دارد. و بین شیوه اقتدار منطقی با بعد خود- راهبری رابطه مستقیم معنی دار وجود دارد. اما بین شیوه آزادگذاری با بعد همکاری رابطه معکوس و معنی دار وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین هیجانات پیشرفت با نوجویی رابطه مستقیم معنی دار وجود دارددر نهایت نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هر چند کل مدل از برازش نسبی برخودار بود و ضرایب همبستگی از شیوه های فرزند پروری به سوی هیجانات پیشرفت معنی دار بود، در کل هیجانات پیشرفت قادر به میانجی گری رابطه علی بین شیوه های فرزند پروری و خودناتوانسازی تحصیلی نبود. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که هیجانات پیشرفت بین شیو های فرزند پروری و ابعاد خودناتوان سازی تحصیلی دارای نقش واسطه ای نمی باشد.