بررسی عملکرد تحصیلی دانش آموزان دختر تک فرزند و دو فرزند پایه هفتم مدارس شهری بخش مرکزی شهرستان املش و نقش تحصیلات والدین بر آن

عملکرد تحصیلی میزان موفقیتی است که هر دانش آموز در امر تحصیلی میتواند کسب کند و یکی از مهم ترین دغدغه های آموزش و پرورش است که نشان دهنده موفقیت نظام آموزشی در زمینه هدف یابی و توجه به رفع نیازهای فردی است. یکی از انگیزه های دولت ها برای اعمال سیاست های کاهش جمعیت و یکی از انگیزه های اصلی آنها در صورت اعمال سیایت افزایش جمعیت، اثر منفی پرورش در خانواده های پرجمعیت بر عملکرد تحصیلی و سرمایه انسانی فرزندان است. به باور عمومی چنین تصور میشود که هر چقدر تعداد فرزندان خانواده ها کمتر باشد با دسترسی بهتر به منابع و سرمایه گذاری بیشتر در بلند مدت، عملکرد تحصیلی، شغلی و حتی وضعیت سلامتی و اجتماعی بهتری خواهند داشت. هدف این پژوهش مقایسه عملکرد تحصیلی دانش آموزان دختر تک فرزند و دو فرزند پایه هفتم بود. جامعه هدف کلیه دانش آموزان تک فرزند و دو فرزند پایه هفتم بودند که در دو گروه شامل ۳۳ دانش آموز تک فرزند و ۶۶ دانش آموز دو فرزند گروهبندی شدند و هدف سرشماری قرار گرفتند و به پرسش نامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور پاسخ دادند. همچنین به سوال مربوط به میزان تحصیلات والدین پاسخ دادند. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS ویرایش ۲۰ صورت گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف معیار ، همچنین روش آمار استباطی شامل همبستگی اسپیرمن و آزمون T مستقل استفاده گردید. نتایج این پژوهش نشان داد بین عملکرد تحصیلی دانش آموزان تک فرزند و دو فرزند از لحاظ پاسخ دهی به پرسش نامه فام و تیلور تفاوت معنی داری وجود ندارد. در حقیقت بین عملکرد تحصیلی دانش آموزان تک فرزند و دو فرزند اختلاف وجود داشت اما معنی دار نبود. عملکرد تحصیلی دانش آموزان دو فرزند اندکی بالاتر از تک فرزند بود. همینطور خودکارامدی ، تاثیر هیجانی ، برنامه ریزی ، و انگیزش دانش آموزان دو فرزند بطور غیر معناداری بالاتر دانش آموزان تک فرزند بود. این در حالی بود که مولفه فقدان کنترل پیامد دانش آموزان تک فرزند اندکی بالاتر از دو فرزند بود. همچنین این پژوهش نشان داد بین تحصیلات مادر و عملکرد تحصیلی دانش آموزان تک و دوفرزند ارتباط معناداری وجود ندارد. اما تحصیلات پدر عملکرد تحصیلی دانش آموزان تک فرزند را به شکل معناداری می افزاید ؛ همچنین با خودکارآمدی تک فرزندان ارتباط معنادار مثبت دارد و به شکل معناداری تاثیر هیجانی و اضطراب آزمون را در آنها را افزایش داده و از انگیزش دانش اموزان دو فرزند به شکل معناداری می کاهد.