سبک شناسی مجالس سبعه مولوی

مجلس گویی از شیوه های کهن تعلیم و تبلیغات دینی و عرفانی در جوامع اسلامی است. پیشینه آن چه بسا به صدر اسلام و به عصر پیامبر (ص) بازمیگردد. ازاینرو میتوان مجلس گویی را در دنیای اسلام استمرار یک سنت نبوی به شمار آورد. در طول تاریخ مجلس گویی همواره در میان نحله و جریانهای مختلف اعم از اهل شریعت و طریقت رواج و رونق داشته است به ویژه پس از گسترش تصوف، متصوفه برای ارشاد ساکنان خانقاه ها و عامه مردم اقدام به برپایی مجالس وعظ میکردند. در قرن هفتم، این خانقاها کثرت بسیاری یافته بود و محلی برای تعلیم و تعلم و ارشاد به حساب می آمد. معمولا این مجالس در مدرسه، خانقاه یا مسجد تشکیل می یافت و در آنها به مقتضای حال مخاطب که اغلب عامه مردم بودند سخن گفته میشد .سخنان و مواعظی که در این مجالس ایراد میشد گاهی توسط مریدان و علاقهمندان گردآوری و تدوین مییافت، مجالس سبعه مولانا جلال الدین ازجمله آثاری است که در این زمینه به دست ما رسیده است.