بررسی نقش واسطه گری خوشبینی بین هسته ارزشیابی خود با رضایت از زندگی: بررسی یک مدل

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجیگری خوشبینی بین هسته ارزشیابی خود با رضایت از زندگی دانشجویان زن دانشگاه پیام نور تهران (جنوب) اجرا شد. این پژوهش مطالعه ای توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری متشکل از دانشجویان زن تحصیلات تکمیلی کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور تهران (جنوب) در نیمسال دوم ۹۷ ۹۸ بود. حجم نمونه با توجه به جدول کرجسی و مورگان ۳۳۰ نفر تعیین گردید که به شیوه ی نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای سه مرحله ای انتخاب شدند و به مقیاسهای بازنگری شده جهت گیری زندگی(LOT-Rشییر و ،کارور، ۱۹۸۵)، پرسشنامه هسته ارزشیابی خود (CSES، جاج و همکاران، ۲۰۰۳) و مقیاس تجدید نظر شده رضایت از زندگی (SWLS، دینر و همکاران (۱۹۸۵) پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل داده ها توسط تحلیل مسیر رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری با روش حداقل مربعات جزئی انجام .گردید نتایج موید نقش میانجیگری خوشبینی بین هسته ارزشیابی خود با رضایت از زندگی در دانشجویان زن بود و مدل مفهومی ،پژوهش تایید گردید. یافتهها همچنین نشان داد؛ بین خوشبینی با رضایت از زندگی و هسته ارزشیابی خود با رضایت از زندگی رابطه معناداری وجود دارد. لذا میتوان گفت افزایش سطح رگه های شخصیتی پیش بینی کننده ی مثبت و مطلوبی برای رضایت از زندگی میباشد.