بررسی راهبردهای کلان امنیتی درونگرا و برونگرا در منطقه خلیج فارس

خلیج فارس از دیرباز، منطقه راهبردی برای بازیگران فرامنطقه ای بوده است . حساسیت امریکا در دوران جنگ سرد برای ممانعت از دستیابی شوروی به آبهای گرم در خلیج فارس منجر به تبدیل این منطقه به عرصه رقابت ابرقدرتها شد. در پی فروپاشی شوروی و جنگ دوم خلیج فارس، حضور نظامی امریکا در آبهای خلیج فارس بیشتر شد و کشورهای حاشیه آن در گروههای طرفدار غرب، ضدغرب و بی طرف تقسیم شدند. حضور و مداخله قدرتهای خارجی در منطقه خلیج فارس متناسب با اهمیت اقتصادی منابع نفتی آن افزایش یافته است . با توجه به این مسایل است که امنیت خلیج فارس برای کشورهای منطقه و فرامنطقه اهمیت می یابد که از دیرباز تا به امروز مورد توجه دولت های منطقه و فرامنطقه بوده است . پرسش پژوهش حاضر نیز ناظر به امنیت منطقه خلیج فارس این بود که راهبرد امنیتی کشورهای ساحل خلیج فارس و کشورهای خارج از منطقه ، تا چه میزان با هم انطباق دارند؟ با استفاده از چارچوب نظری مجموعه امنیتی منطقه ای و روش توصیفی تحلیلی تاریخی کتابخانه ای مشخص گردید، معمای امنیتی خلیج فارس ناشی از تعارض دو راهبرد متعارض امنیتی درونگرا (جمهوری اسلامی ایران) و برونگرا (کشورهای عربی ) توسط کشورهای منطقه خلیج فارس از یک سو و راهبرد مداخله کشورهای فرامنطقه است .