نقش واسطه ای خودشکوفایی در رابطه بین هدفگرایی با رضایت از زندگی

در پژوهش حاضر، نقش واسطه ای خودشکوفایی در رابطه بین هدفگرایی با رضایت از زندگی مورد بررسی قرار گرفت . شرکت کنندگان پژوهش شامل ۳۷۲ دانشجوی (۲۷۵ نفر دختر و ۹۴ نفر پسر) دانشگاه شیراز بودند. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش ، مقیاسهای خودشکوفایی اهواز (۱۳۸۵)، اهداف پیشرفت الیوت (۱۹۹۹) و رضایت از زندگی دینر و همکاران (۱۹۸۵) مورد استفاده قرار گرفتند. پایایی و روایی ابزارها، با استفاده از ضریب پایایی آلفای کرونباخ و تحلیل عوامل احراز گردید. با استفاده از رگرسیون به شیوه متوالی همزمان و با به کارگیری مراحل پیشنهادی بارون و کنی (۱۹۸۶)، مدل فرضی مورد تحلیل قرار گرفت . یافته ها نشان داد که اولا ابعاد هدفگرایی به صورت مستقیم پیش بینی از رضایت از زندگی دارند، ثانیا ابعاد هدف گرایی پیش بینی کننده مستقیم خودشکوفایی هستند و ثالثا خودشکوفایی نقش واسطه ای بین انواع هدفگرایی و رضایت از زندگی دارد.