اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر شادکامی و سلامت عمومی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان در دوره بحران همه گیری کووید ۱۹

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای زندگی بر شادکامی و سلامت عمومی دانشجویان در دوره همه گیری COVID-۱۹ به کمک روش شبه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. به همین منظور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعدادی از دانشجویان دانشگاه فرهنگیان نمونه پژوهش را تشکیل دادند. ابزار پژوهش شامل مقیاس شادکامی آکسفورد و مقیاس سلامت عمومی بوده است. از میان نمونه پژوهش، آزمودنی هایی که در مقیاس شادکامی و سلامت عمومی نمرات پایین تری گرفتند و داوطلب شرکت در پژوهش بودند نمونه نهایی که شامل ۳۰ دانشجو بوده است را تشکیل دادند. سپس با استفاده از گمارش تصادفی، ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفردر گروه کنترل جای گرفتند. گروه آزمایش در معرض متغیر مستقل یعنی آموزش مهارتهای زندگی طی ۹ جلسه دو ساعته قرار گرفت و در مقابل گروه کنترل هیچ گونه آموزشی در این زمینه دریافت نکرد. متغیرهای وابسته در هر دو گروه دو بار مورد اندازهگیری قرار گرفت. اندازه گیری اول (پیش-آزمون) برای هر دو گروه قبل از اعمال متغیر مستقل صورت گرفت، اندازه گیری دوم (پس-آزمون) بعد از اعمال متغیر مستقل انجام گرفت. در تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس و استفاده از آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی از آنست که آموزش مهارتهای زندگی بر میزان شادکامی و سلامت عمومی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان تاثیر داشته و باعث افزایش شادکامی و کاهش افسردگی و اضطراب در آنها شده است. در پایان نتایج این پژوهش به کمک نمونه تحقیقات مشابه مورد تبیین قرار گرفت.