بررسی رابطه علم و اخلاق

اصل وجود ارتباط بین علم و اخلاق شایسته امری انکارناپذیر است به طوریکه هر چه بر معرفت انسان نسبت به خوبیهای صفت پسندیده و اعمال شایسته افزودهشود و از آثار زیانبار و پیامدهای منفی اعمال زشت و صفات اخلاقی ناپسند بیشتر آگاه گردد، بیشک در تربیت اخلاقی او موثرتر است و او را به سمت اخلاق پسندیده بیشتر سوق میدهد. زشتیها جای خود را به زیباییها و بسیاری از مفاسد اخلاقی جای خود را به محاسن اخلاقی میدهد. قرآن مجید کرارا تعلیم کتاب و حکمت را در کنار تزکیه و پاکسازی اخلاقی قرار می دهد؛ گاه »تزکیه« را بر »تعلیم« مقدم می دارد، و گاه »تعلیم« و بر »تزکیه« ؛ و این نشان می دهد که میان این دو رابطه عمیقی است.یعنی هنگامی که انسان از خوبی و بدی اعمال و صفات اخلاقی آگاه گردد و آثار و پیامدهای هر یک از صفات »فضیلت« و »رذیلت« را بداند، بی شک در تربیت و پرورش او موثر است؛ بطوری که می توان گفت بسیاری از زشتیهای عمل و اخلاق، از ناآگاهیها سرچشمه می گیرد.