بررسی تطبیقی مفهوم شادی و شادکامی در روانشناسی و دیدگاه امام علی(ع) در نهج البلاغه

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تطبیقی مفهوم شادی و شادکامی از دیدگاه روانشناسی و نهج البلاغه انجام شد. حس شادی و شادکامی از جمله حالت های انسان است که بر نگرش ها، باورها، احساسات و رفتار او تاثیر بسیار شگرفی می گذارد. این مفهوم به عنوان یکی از اساسی ترین دغدغه های انسان برای افزایش بهزیستی ذهنی در کاتب مختلف روانشناسی مثبت نگر و در قرآن و کلام ائمه اطهار و اندیشمندان علوم انسانی مطرح بوده است و هر کدام از این نظریه ها به فراخور منابع معرفی خویش از زاویه ای به این مسئله پرداخته اند و هر مکتبی برای طرفداران خود، نحوه نگاهی را متناسب با اصول بنیادی خود ارائه میدهد. روش: روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی بود. به این ترتیب که با جمع آوری اطلاعات از متون روانشناختی و نهج البلاغه، به بررسی مفهوم شادی و شادکامی پرداخته است. ابتدا دیدگاه روانشناسی را به مفهوم و عوامل ماثر در شادی و شادکامی و راه های دستیابی به آن و سپس دیدگاه امام علی(ع) در نهج البلاغه به این مفهوم مورد بحث قرار داده و با بیان پیشفرض ها و مبانی فکری هر دو، یک مبنای تطبیقی به خوانندگان محترم ارائه میگردد. یافته ها: یافته های حاصل نشان میدهد: .۱شادی از مسائل ضروری زندگی افراد در جامعه است. .۲در آموزه های دینی و نهج البلاغه تاکید زیادی بر جایگاه شادی شده است. .۳ در روانشناسی نیز در سال های اخیر در قالب روانشناسی مثبت نگر بر شادی تاکید شده است. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که دین کامل اسلام به تمام جنبه های انسان توجه دارد. در نهایت با مقایسه دو دیدگاه با بررسی شباهت ها و تفاوت های آن، به این نتیجه رسیدیم که بسیاری از آموزه های اسلامی در نهج البلاغه با موارد مطرح شده روانشناسان در زمینه شادی همسو و هماهنگ است.