مبانی تاویل در اندیشه عرفانی ملاصدرا

در این مقاله به بررسی مبانی تاویل در اندیشه عرفانی ملاصدرا می پردازیم. به عقیده نویسنده در فضای «تفکر عرفانی»؛ مقول «تآویل» نه تنها عنصر موثری برای فهم قرآن و متون روایی است. بلکه کلید فهم هم مناسبات حقیقی در عالم هستی به شمار می رود. از جمله چالش هایی که در فضای مخالفت ها با تاوبل عرفانی وجود دارده مخالف خواندن تاویل با ظواهر دین است؛ درحالی که آنجه در تآویل عرفانی به دست می آید معانی باطنی ای است که بدون حفظ ظواهر ححیت ندارد. بهره گیری از روش تاویل در تفاسیر آفاقی و انفسی ملاصدراه مید بسیار خوبی بر پذیرش روش تاویل عرفانی و غلبه این روش بر هرمنوتیک وی به شمار می رود. نویسنده در این تحقیق می کوشد تا به جست و جوی مبانی تاویل در تفکر عرفانی ملاصدرا بیردازد. به عقیده نویسنده مبانی تاویل در سه محور قابل طرح است: ۰۱ مبانی وجودشناختی؛ ۲. مبانی انسان شناختی؛ ۳. مبانی معرفت شناختی. از مهم ترین و اساسی ترین این مبانی. ذو بطون دانستن انسان، قرآن و عالم هستی است. از مبانی دیگر، می توان به استکم ال پذیری نفس انسانی» سفرهای تاویلی و ایجاد حس تاویل در سالک، لزوم فهم مراد متکلم برای فهم کلام و برخی مبانی دیگر که تفصیل آن خواهد آمده اشاره کرد. روش نویسنده در این مقاله، آمیزه ای از نقل و تحلیل عقلی - عرفانی است. هدف ما در این نوشته، نگاهی تفصیلی به مبانی اندیشه ملاصدرا در خصوص تاویل با رویکرد عرفانی است.