چندسازه های پلی اکسومتالات/پلمری مروری بر روش های سنتز و خواص آنها

در این مقاله به بررسی اجمالی روش ساخت و خواص چندسازه های حاوی پلی اکسومتالات/پلیمر پرداخته شده است. پلی اکسومتالات ها (POM)، خوشه های گسسته، مولکولی، حاوی اکسید فلز و دارای اندازه های مختلف، از یک تا چند نانومتر هستند که توپولوژی های مختلف و خواص شیمیایی و الکترونیکی متنوعی را نشان می دهند. پلی اکسومتالات ها، اسیدیته زیادی دارند. بنابراین می توانند کاتالیزورهای اسیدی کارآمدی برای واکنش های خاص مانند استری شدن، آبکافت، آلکیل دار کردن فریدل-کرافتس و پلیمری شدن بازکننده حلقه تتراهیدروفوران باشند. ادغام اجزای معدنی با ماتریس های پلیمری، باعث می شود خواص فاز معدنی با پلیمرها ترکیب شده و عملکردهای جدیدی ایجاد شود. از توده های ساختمانی میکرومتری معدنی، برای تقویت مقاومت مکانیکی، بهبود پایداری حرارتی و شیمیایی و بهبود عملکرد مواد پلیمری استفاده شده است. با توسعه سریع فناوری نانو از پلیمرها همچنین می توانند به عنوان بستری برای تثبیت نانوساختارها استفاده شود. در نهایت چندسازه های حاصل، به طور همزمان، ویژگی های نانوساختارها و بسترهای پلیمری را خواهند داشت. روشهایی از جمله ترکیب فیزیکی، جذب الکترواستاتیکی، پیوند کووالانسی و اصلاح ابرمولکولی، روشهای اصلی برای ترکیب پلی اکسومتالات در ماتریس های پلیمری آلی یا معدنی (به عنوان مثال سیلیس) هستند. چندسازه های پلی اکسومتالات/پلیمر دارای ویژگی های مختلف از جمله ویژگی های نوری، الکتریکی یا کاتالیزوری منحصربه فرد پلی اکسومتالات و قابلیت پردازش و پایداری مطلوب ماتریس های پلیمری هستند. چندسازه های پلی اکسومتالات/پلیمر می توانند در ابزار نوری، الکترونیک، زیست شناسی، پزشکی و کاتالیز کاربرد داشته باشند.