تاثیر استفاده از روش های موسیقی، عینک های سه بعدی و کنترل رفتاری بر اضطراب کودکان حین درمان های دندانپزشکی

مقدمه: اضطراب از دندانپزشکی در کودکان، سالیان زیادی است که به عنوان یک مشکل در کنترل بیماران بیان می شود. اثر این ترس میتواند تا نوجوانی ادامه یابد و سبب پرهیز از اعمال دندانپزشکی گردد. هدف از این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی استفاده از روشهای موسیقی، عینک های سه بعدی و کنترل رفتاری بر روی اضطراب کودکان حین درمان های دندانپزشکی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی- مقطعی، ۹۶ کودک ۵ - ۸ سال که برای اولین بار به بخش کودکان دانشکده ی دندانپزشکی دانشگاه آزاد خوراسگان (اصفهان) مراجعه کرده بودند انتخاب شدند. میزان اضطراب کودکان در سه گروه موسیقی، عینک سه بعدی و کنترل رفتار قبل و بعد از بی حسی و پس از ترمیم توسط پرسشنامه ی Modified Child Dental Anxiety Scale) MCDASF) اندازه گیری شد. میزان درد هر گروه توسط (VAS (Visual analog scale و میزان همکاری حین کار توسط پرسشنامه ی Houpt ارزیابی شد. داده ها با آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معنی داری ۰۵ / ۰ تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین اضطراب کودکان در مراحل قبل از شروع به کار، بعد از بیحسی و بعد از ترمیم در گروه عینک سه بعدی (۰۰۴ / ۰ = p value)، در اثر استفاده از موسیقی (۰۱۸ / ۰ = p value) و کنترل رفتاری (۰۰۲ / ۰ = p value) تفاوت آماری معنی داری داشت. کمترین میزان اضطراب در گروه عینک سه بعدی و بیشترین میزان اضطراب در گروه کنترل رفتاری وجود داشت. بهترین گروه در کاهش میزان درد بعد از بی حسی و همکاری گروه عینک سه بعدی بود. نتیجه گیری: استفاده از روش عینک سه بعدی به منظور کاهش میزان ترس و اضطراب می تواند روش مفیدتری نسبت به روش موسیقی و کنترل رفتاری باشد و همچنین میزان همکاری در زمان اعمال دندانپزشکی بر روی کودکان در روش عینک سه بعدی بهتر از روش های دیگر می باشد.