مقایسه ی بین لیزر دیود کمتوان ۶۶۰ نانومتر و کرم آسیکلوویر ۵ درصد در درمان تب خال لب

مقدمه: تب خال لبی عودکننده، یک عفونت شایع است که در ۲۰ تا ۴۰ درصد جمعیت دیده میشود و خطر انتقال عفونت در حین درمان دندانپزشکی هم دارد. راه های درمانی متعددی برای آن مطرح است. در این مطالعه به مقایسه ی درمان با لیزر و آسیکلوویر موضعی پرداخته شد. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یک سوکور در بخش بیماریهای دهان، فک و صورت دانشکده ی دندان پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) در دوره ی یکساله ۱۳۹۳ - ۱۳۹۴ صورت گرفت. تعداد ۳۰ بیمار دچار عفونت هرپس لیبالیس، به ۲ گروه مساوی تقسیم شدند. بیماران در گروه لیزر به صورت سه جلسه ی یک روز در میان با لیزر دیود با طول موج ۶۶۰nm ، توان ۱۰۰mW، دوز (۴۲J/cm(۲ با تابش پیوسته و غیر تماسی با فاصله ی ۱mm به مدت ۴۰ ثانیه تحت تابش قرار گرفتند. بیماران در گروه دارویی با کرم آسیلکوویر ۵ درصد موضعی به صورت پنج بار در روز، درمان شدند. در هر دو گروه، تغییرات شدت درد، تغییر ابعاد ضایعات طی دوره ی درمانی و همچنین مدت زمان بهبودی کامل ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با آزمون های آماری T-test و Repeated Measures ANOVA تجزیه و تحلیل شدند (۰۵ / ۰ < p value). یافته ها: گروه لیزر در مقایسه با گروه آسیکلوویر موضعی، کاهش معنی دار در میانگین مدت زمان رهایی از درد (۰۰۱ / ۰ > p value ) و مدت زمان بهبودی (۰۰۱ / ۰ < p value) و میانگین ابعاد ضایعات ۲ روز پس از درمان (۰۳ / ۰ = p value) و ۴ روز پس از درمان (۰۰۳ / ۰ = p value) داشت. نتیجه گیری: طبق یافته های به دست آمده، لیزر ۶۶۰ نانومتر در مقایسه با کرم آسیکلوویر، در برطرف شدن درد و کاهش ابعاد ضایعات و مدت زمان بهبودی، موثرتر بود.