بررسی قدرت گزینه ی بزرگنمایی در رادیوگرافی بایتوینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال

مقدمه: یکی از مشکلات دندانپزشکان، تشخیص پوسیدگی پروگزیمال است. رادیوگرافی بایتوینگ، مرسومترین روش برای تشخیص این پوسیدگی است. البته از سیستم دیجیتال نیز میتوان برای تشخیص این پوسیدگی استفاده نمود. هدف از این مطالعه، بررسی اثر بزرگنمایی تصاویر بایتوینگ دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی، ۴۰ دندان دائمی مولر و پرمولر انسانی انتخاب شدند. بر اساس استاندارد طلایی، حفراتی زیر سطح تماس پروگزیمال ایجاد گردید. دندانها مانت شده و رادیوگرافی بایتوینگ دیجیتال گرفته شد و تصاویر در بزرگ نمایی های ۱x ، ۲x ، ۳x ، ۴x و ۵x بررسی گردید. در مورد هر یک از دندانها، تشخیص پوسیدگی طبق روش ۵ درجهای رتبه بندی شدند. داده ها توسط آزمون Cochrane تجزیه و تحلیل شد (۰۵ / ۰ < α). یافته ها: بین حساسیت قطعی و PPV قطعی تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در رادیوگرافی دیجیتال در گروه با بزرگ نمایی های ۱ ، ۲ و ۳ با گروه دارای بزرگ نمای ۴ و ۵ ، تفاوت معنی دار وجود داشت (۰۴ / ۰ = p value). ولی بین حساسیت احتمالی (NVP, (p value=۰/۲۱۸ قطعی (۴۶۱ / ۰ = p value) و NVP احتمالی (۸۱۹ / ۰ = p value)، ویژگی قطعی (۸۶۴ / ۰ = p value) و ویژگی احتمالی (۶۵۲ / ۰ = p value) تشخیص پوسیدگی پروگزیمال در بزرگ نمایی های مورد مطالعه، تفاوت معنی دار وجود نداشت. نتیجه گیری: افزایش بزرگ نمایی، می تواند باعث افزایش دقت تشخیص پوسیدگی پروگزیمال شود. بزرگ نمایی ۲ و ۳ دارای بالاترین دقت تشخیص هستند ولی با افزایش بیش از حد بزرگ نمایی، دقت تشخیص کاهش می یابد.