تبیین و تحلیل تاویل انفسی منازل آخرت در مکتب حکمی صدرایی

یکی از کارکردهای تفکر تاوبلی بازگرداندن معارف دینی به وجوه حکمی آن است. محور بحث این مقاله آن است که منازل آخرت در آموزه های دینی دارای تآویل انفسی است و گاهی این تاویل ها تحلیل شده است. در حقیقت تاویل گزاره های دینی اخروی همان تجلیات مسانخ وارد بر نفس و نیز ملکات نفس در حبات آخرتی است. نفس انسان دارای مراتب گوناگونی است که در هر مرتبه شهودی از خود دارد و منازل آخرت همان شهود نفس از مکتسبات خود در دار دنیاست. در حرکت استکمالی نفس, به تدریج، از پرده ها و ححاب های نفس در شناخت خویش کاسته می شود و بر خوداگاهی اش افزوده می گردد. این خوداگاهی در هر مرتبه تجلیاتی را بر او ظاهر می سازد که حاصل اعمال او در دنیاست. این مقاله درصدد تاویل منازل آخرت بر مراتب نفس است. از نتایج این پژوهش اثبات آن است که معاد - درواقع - بازگشت به درونی ترین لایه خود است که آثاری بیرونی دارد. نیز غایت حرکت نفس شهود عین الربط بودن خود و فنا در علت هستی بخش (خداوند) است. همچنین نفس مظهری برای اسماء جمال با جلال الهی است. این مقاله به شیوه توصیفی - تحلیلی براساس انطباق اصول عقلی و اخبار وحی با علم النفس صدرالمتلهین نگاشته شده است.