سنخ شناسی مسائل فلسفی - کلامی در اندیشه اثیرالدین ابهری

کشف نوآوری های ابهری در حوزه متافیزیک و کلام و تعیین جایگاه تاربخی وی در این دو ساحت. وابسته به سنخ شناسی مسائل فلسفی و کلامی در اندیشه های اوست. بر این اساس در جستار پیش رو: ۱. مسئله شناسی (ساخت و طراحی مسائل فلسفی و کلامی)؛ ۲. تعیین جایگاه طرح مسائل؛ ۳. شناخت رویکردهای پذیرفته شده نزد ابهری و ۴. سطحبندی آثار وی و همسانی یا تحول آن ها، بررسی می شود. برپایه یافته های این جستار، آثار فلسفی ابهری را در سه سطح می توان طبقه بندی کرد؛ آذار سطوح اول و دوم بیشتر وام دار سنت رایج فلسفه نویسی به لحاظ محتوایی است. اما در آثار سطح سوم؛ مواجهه های انتقادی در برابر دیدگاه های نظام ارسطویی- سینوی و همچنین برخی ایده های فخررازی آشکار می شود؛ هرچند این زمینه های انتقادی، به طرح ایده های نو آورانه در حوزه متافیزیک نینجامیده است. پارادایم فکری ابهری مشائی است؛ هرچند وی تمایلی به برخی دیدگاه های شیخ اشراق همانند تحلیل ادراک و برخی مسائل نفس نشان می دهد. وجودشناسی مسائل مرتبط با واجب و بررسی شیوه های متکلمان سه زمینه مهم آثار متافیزیکی ابهری است. ابهری در تک نگاشت کلامی خود. متاثر از مبانی کلامی اشعری است؛ اما در بیشتر آثار فلسفی با اختصاص یک بخش به نقد مبانی و مسائل کلام اشعری، ازجمله: همسانی وجودی ممکن و حادت. باز گشت پذیری معدوم؛ نقد موجب انگاری فلسفی و مسئله عقول و نفوس پرداخته است. ابهری فیلسوف را می توان متفکری نقاد و نه طراح ایده های نو آورانه نامید؛ هرچند نقش او در نگارش آثار آموزشی با رویکرد تنقیحی ارزشمند است.