متون اولیه قرآن در میان اطلاعات خط حجازی و مدارک باستان شناسی

نگارنده در این پژوهش، نسخه های خطی اولیه قرآن (براساس اطلاعات خط حجازی و مدارک باستان شناسی) را پوشش داده و پدیده اصول املایی نوشتن قرآن و نگارش دقیق عربی را بررسی می کند. همچنین کوشیده است ویژگی های خط در نسخ اولیه قرآن را فهرست کند که از متن نبطی (قومی یا چیزی که شاید خط عربی قدیم (خط حجازی) خوانده می شد) تاثیر گرفته است و آن را با متون قدیمی عربی مقایسه کند و ارتباط اصول املایی نسخ اولیه قرآن و نوشته های عربی قدیم را مشخص کند. نیز شیوه های شناخت و تاریخ گذاری نسخ اولیه قرآن را معرفی کرده است. مبنای مطالعه، پنج نسخه از قرآن در کتابخانه های بین المللی و خانه های کتاب نگهداری و نوشته های پاپیروس قدیمی است. شناسایی خاستگاه خط عربی برای پژوهشگران متون عربی باستانی و قرآن در ضوابط موجود در متون یا در ترسیم ها و علوم مرتبط دیگر اهمیت دارد. چنین شناخت هایی هایی ویژگی های این خط را آشکار می کند، مخصوصا درمورد خطوط اولیه که قرآن های نخستین با آن ها نوشته شده اند و این می تواند مناقشه در باب خاستگاه خطی که قرآن عصر پیامبر (ص) با آن نوشته شده و در عصر خلفا استنساخ شده حل کند. درباره خاستگاه خط عربی حجازی که قرآن با آن نوشته شده، نظریات متعددی وجود دارد. یک محقق متون قدیمی عربی به راحتی می تواند یک شیوه نگارش جاافتاده و قدیمی را که نویسندگان از آن پیروی می کردند، تشخیص دهد و فرقی نمی کند که آن روش با چه کیفیتی در انطباق چیزی که نوشته می شود و چیزی که تلفظ می شود به چه نتیجه ای برسد. مهم ترین یافته ها و نظریات در این زمینه عبارت اند از اینکه نسخ اولیه یافت شده (نمونه مطالعات) به خط ملایم حجازی نوشته و استنساخ شده اند؛ علی رغم ادعاهای مستشرقان و شبهه افکنان اصالت قرآن کریم اثبات می شود؛ بیشتر نشانه ها (مثل اتمام ده آیه) در نسخه های اولیه قرآن پس از استنساخ به آن ها اضافه شده اند؛ در میان مشخصه های اصلی که به تاریخ گذاری متون قرآنی، مخصوصا اولین نسخه ها، کمک کرده اند، استاندارد و تخصصی اند، به همان کیفیت، همانند استانداردهای وابسته به زبان در مقایسه با میراث فرهنگی و آزمایش کربن پرتوزا.