بررسی مناسبات دولت و بازار در دهه نخست جمهوری اسلامی ایران (۱۳۵۷-۱۳۶۸)

پس از انقلاب اسلامی. روابط دولت و بازار سنتی به عنوان یک نهاد اجتماعی- اقتصادی دگرگون شد. در ابتدای انقلاب، اعضای برجسته جامعه بازار، بخش های بزرگی از اقتصاد ایران را از طریق مدیربت بنیادهای انقلابی و نهادهای دولتی در دست گرفته، روابط نزدیکی با رهبران جمهوری اسلامی برقرار نمودند. اما در سال های بعد، تغییراتی در این روابط به وجود آمد. در بررسی این دگرگونی و برای تبیین روابط دولت و بازار در دهه نخست جمهوری اسلامی، این فرضیه قابل طرح است که در ده یادشده. سیاست های یکسان و مشابهی در قبال بازار وجود نداشت. دولت موقت به سیاست های لیبرالی در حوزهه اقتصاد باور داشت، اما تحت تاثیر مصوبات شورای انقلاب، فضای انقلابی و نابسامانی های پس از انقلاب، در عمل به اجرای مصوبات شورای انقلاب پرداخت. با سقوط دولت موقت و روی کار آمدن دولت های چپ گراء قدرت بازار سنتی به ویژه در عرصه های سیاسی و اقتصادی به چالش گرفته شد. در مقابل بازار هم تلاش کرد تامانع تسلط و استیلای کامل دولت بر اقتصاد و بخش خصوصی گردد. روش پژوهش، تبیینی و گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و اسنادی بوده است.