ایده «کارل لویت» درباره مبانی الهیاتی اندیشه تاریخی- سیاسی «روشنگری» در بستر سنت ضد روشنگری آلمانی و منتقدان آن

اندیشه «روشنگری» از همان آغاز در سده هجدهم به کانون تامل و تفکر اروپایی تبدیل شد. وا کنش ها به جریان روشنگری متفاوت بوده است. در نیمه نخست سده بیستم در آلمانT گفتار ضدروشنگری به واسطه متفکرانی مانند هایدگرT اشمیتT آدورنوT هورکهایمر و کارل لویتT انتقادهایی رادیکال علیه اندیشه روشنگری در حوزهای گوناگون فلسفیT سیاسی و تاربخی مطرح کرد. در این پژوهشT براساس رویکرد «زمینه- متن محور» اسکینر به بررسی ایده کارل لویت درباره اندیشه تاربخی-سیاسی روشنگری خواهیم پرداخت. پرسش این پژوهش این است که «ایده کارل لویت درباره مبانی الهیاتی اندیشه تاریخی- سیاسی روشنگری در چه زمینه ای شکل گرفت و مدعا و نیت مولف در طرح آن چیست؟» می توان گفت که ایده لویت در بستر سنت ضدروشنگری المان نیمه kخست سده بیستم شکل گرفت. او فلسفه مدرن تاریخ و مفهوم پیشرفت را صورت سکولارشده الهیات تاریخ و مفهوم مشیت می داند. لویت با این مدعا تلاش دارد تا اندیشه روشنگری را با طرح ریشه های الهیاتی برای آن، نامشروع و خطا معرفی کند. به نظر می رسد که تبعات پذیرش ایده لویت می تواند مفروضات اندیشه تاریخی- سیاسی مدرن به ویژه درباره مفهوم «پیشرفت» را با چالشی اساسی به عنوان سکولارشده مفاهیم الهیاتی مواجه کند. به این معنا که اندیشه مدرن توان طرح خود به عنوان اندیشه ای مستقل را ندارد. درمقابل سانتو ماتزرینو, هانا آرنت و هانس بلومنبرگ، مبانی نظری و روش لویت را مورد نقدهای اساسی قرار داده و آن را با تردیدهایی جدی مواجه کرده اند.