اثربخشی طرحواره درمانی بر سبک های دلبستگی در افراد دارای شخصیت تاریک

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی طرحواره درمانی بر سبک های دلبستگی در افراد دارای شخصیت تاریک بود. روش پژوهش حاضر در زمره تحقیقات نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه افراد مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۸ تهران در سال ۱۴۰۱ بودند که پس از توزیع پرسشنامه، نمونه از افراد دارای شخصیت تاریک انتخاب شدند. بدین ترتیب از بین جامعه آماری پژوهش تعداد ۲۴نفر از افراد دارای شخصیت تاریک به روش نمونه گیری در دسترس که تمایل به شرکت در این دوره درمانی داشتند به عنوان نمونه انتخاب شدند، در ادامه با گمارش غیرتصادفی در دسترس (هدفمند) ۱۲نفر در گروه آزمایش و ۱۲نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. جهت سنجش اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های مثلث تاریک شخصیت جانسون و وبستر (۲۰۱۰) و سبک های دلبستگی کولینز و رید(۱۹۹۰) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس چند متغیره (مانکوا) و مفروضه های آن استفاده شد که این تحلیل با نرم افزار SPSS۲۶ انجام شد. نتایج آزمون نشان داد آموزش طرحواره درمانی، به طور معناداری سبک دلبستگیایمن را افزایش و سبک دلبستگی اجتنابی و سبک دلبستگی دوسوگرا/ اضطرابی را در افراد دارای شخصیت تاریک کاهش داده است. بنابراین آموزش طرحواره درمانی می تواند به عنوان یک مداخله موثر در افراد دارای شخصیت تاریک مورد توجه قرار داده شود.