رابطه خودپنداره و نظم جویی شناختی هیجان با میزان رضایت از زندگی سالمندان در تهران

هدف پژوهش حاضر تبیین رابطه خودپنداره و نظم جویی شناختی هیجان با میزان رضایت از زندگی در سالمندان است. پژوهش از لحاظ ماهیت از تحقیقات کاربردی و از لحاظ روش تحقیق از نوع همبستگی است. جامعه پژوهش حاضر زنان و مردان سالمند بین ۶۵ تا ۷۵ سال در شهر تهران است. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان، شامل ۳۸۴ نفر از زنان و مردان سالمند بین ۶۵ تا ۷۵ سال در شهر تهران (نیمی زن و نیمی مرد) و ساکن مناطق یک، چهار، پنج، یازده و بیست (شمال، شرق، غرب، مرکز و جنوب) با وضعیت اقتصادی مختلف با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. در این پژوهش، برای سنجش خودپنداره از پرسشنامه خودپنداره راجکمار ساراسوت (SCQ)، برای نظم جویی شناختی هیجان از نسخه ی فارسی پرسشنامه ی نظم جویی شناختی هیجان (CERQ- نسخه ۱۸آیتمی) و برای رضایت از زندگی از پرسشنامه رضایت از زندگی در سالمندان توبین و همکاران (LSI-Z) استفاده شد. داده های پژوهشی با استفاده از نرم افزار SPSS و شاخص های آمار توصیفی، همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان می دهند که بین خودپنداره و نظم جویی شناختی هیجان با میزان رضایت از زندگی در سالمندان رابطه معناداری وجود دارد. نمرات بالا در خودپنداره و نظم جویی شناختی هیجان، احتمال رضایت از زندگی در سالمندان را افزایش می دهد. سالمندان (مرد و زن) نیاز به آموزش های خاص برای داشتن خودپنداره قوی و هوش هیجانی بالا و به دنبال این دو مولفه کانونی، افزایش میزان رضایت از زندگی خود دارند. یافته های پژوهش حاضر می تواند توسط سیاست گذاران، متخصصان و نهادهای مرتبط با سالمندان برای ارتقای میزان رضایت از زندگی این گروه حساس در جامعه به کار گرفته شود.