نقش هویت و ملیگرایی بر تحولات و تغییرات پوشاک میان ایران و آسیای مرکزی

فن و هنر پوشاک از مهمترین نشانه ها و ویژگی های فرهنگ هر قوم و هر دوره تاریخی و نشان دهنده فضای زیست انسان در هر زمان می باشد. پوشاک بعنوان یک شناسه فرهنگی و هویتی شاخص، همیشه تابع اصول و ضوابط معین و شناخته شده ای است و پیوندی استوار و ناگسستنی با فرهنگ و هویت، الگوهای رفتاری و ارزش های جامعه دارد و به همین دلیل است که سبک پوشاک هر ملتی، انعکاسی از فرهنگ و هنر آن دوره محسوب می شود، همچنانکه تغییرات در پوشاک با تغییراتی که در سایر عرصه های زندگی به وقوع می پیوندد متناسب است، و این تغییرات لازمه فرهنگی پویا و زنده است تا بتواند نیازهای جدید انسان را پاسخگو باشد. به این ترتیب آیا می توان هویت پوشاک را در فرهنگ ها و سنت های جامعه که در هر دوره تاریخی شکل گرفته است جستجو کرد هر سبک جدید از پوشاک بر اصول، روش ها و سنت های سبک های پیشین استوار است و به همین علت بین سبک های گوناگون در گذشته رابطه ای چنان محکم وجود دارد که مرزبندی در بین آنها دشوار به نظر می رسد. در گستره فرهنگی تمدنی ایران، این نزدیکی اصول و روش ها در بین سبک های مختلف نشات گرفته از فرهنگ، سنن و الگوهای رفتاری مشابه، هویت و ملی گرایی افراد جامعه می باشد که با اندک تغییرات در شیوه های جدید زندگی و فرهنگ مردم که ریشه در زمان دارد. در این مقاله سعی شده است با مطالعه مولفه های فرهنگی و هویتی پوشاک در بین ایران و آسیای مرکزی تاثیرات عام گرایانه و خاص گرایانه مولفه ها را بررسی نماید. از این رو، مولفه های فرهنگی از جمله پوشاک را بعنوان یک راهبرد همگرایی فرهنگی منطقه ای در نظر گرفته و به عنوان میراث فرهنگی مشترک به عنوان سرمایه ای فرهنگی، برای تقویت همگرایی منطقه ای استفاده نماید.