از پایداری تا عدم قطعیت: سیر نظریه های پایداری و رابطه ی آن با نظریه های معماری معاصر

با توجه به بحرانها و افزایش نگرانی های ز یست محیطی، انرژی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی در سراسر جهان، اعتقاد بر این است که شهرهای قرن بیست ویکم و معماری معاصر، با ید پایدارتر شوند، پایداری تعامل سازنده ای است که در معماری معاصر به افزا یش اثربخشی منجر می گردد و باعث توزیع همگون و هماهنگ، متعادل و همچنین افزایش بهره وری (کارا یی + اثربخشی) و پویایی و جلوگیری از بحران های احتمالی می شود. در ا ینجا این پرسش مطرح میشود که شاخصه های پایداری چه می باشد و چگونه می تواند به الگویی اجرایی برای طراحی پایدار در معماری معاصر منجر شود و آیا می تواند تاثیری بر گرایش مهندسان، کارفرمایان و بهره برداران داشته باشد؟ و چگونه می توان با ا ین موضع به رفع نیازهای متغیر جوامع امروزی کمک نمود؟ لذا به نظر می رسد که نگرش پا یداری در معماری معاصر با تمرکز بر جنبه های پا یداری و در نظر گرفتن عدم قطعیت های پایداری می تواند منجر به معماری پا یدار و بادوام گردد. پژوهش حاضر با تحلیل نشانه ها و جریانات فکری موجود در متن آثار و نظریه های پایداری در معماری معاصر که از میان ایده های ساختاردهنده پا یداری که با ثبات بیشتری توسط نسل های مختلف پیگیری شده و کمتر در طول زمان دچار دگرگونی شده اند شاخصه هایی مستخرج می گردد که با تجزیه و تحلیل و سیر تکامل آنها نتایجی حاصل می شود که نشان می دهد عدم قطعیت های پایداری، در چهار مقوله زمان، مقیاس، حوزه ها و اجتماعی قابل تبیین است و از هم افزایی این بررسی با عدم قطعیت های پایداری نتیجه این خواهد شد که یک ساختمان پایدار می بایست، در یک چشم انداز بلند مدت ارزش اقتصادی خود و اثر خنثی زیست محیطی، رضایت ساکنان و عدالت اجتماعی را ارتقا دهد.