تبیین رابطه بین رهبری اصیل در بین معلمان

رهبری اصیل که به تازگی در ادبیات رهبری وارد شده است برای اولین بار در سال ۱۹۹۰ در رشته جامعه شناسی و آموزش و پرورش مطرح گردید و با توجه به موقعیت خود به عنوان یک مفهوم نوظهور توجه بسیاری را از سوی جامعه مطالعات رهبری (مجلات دانشگاهی، فصلنامه رهبری مجله مطالعات مدیریت و مجله مدیریت اروپا) جلب نمود و توسعه چارچوب اصلی کار توسط موسسه رهبری گالوپ تقبل گردید. رهبری اصیل به عنوان یک الگوی رفتاری از ظرفیت های روانشناختی مثبت و جو اخلاقی مثبت سازمانی منتج می گردد و موجبات پرورش خود آگاهی، جنبه های اخلاقی درونی، پردازش متعادل اطلاعات و شفافیت روابط را در کار با پیروان فراهم می سازد رهبری اصیل ریشه در اصالت فرد دارد. اصالت به این معناست که فرد با خودش صادق باشد و به طور کلی در رشته های مختلف از جمله روانشناسی انسان گرایانه (مازلو و راجرز)، روانشناسی رشد (اریکسون)، فلسفه وجودی (هایدگر) و مطالعات مذهبی و تاریخی مورد توجه قرار گرفته است. زمانی که انسان اصالت خود را اذعان می دارد، می تواند نقاط ضعف، اشتباهات، اسرار و بخش هایی از خود را که به جهت ترس از اجتماع و حتی خود در سایه آنچه وجود دارد پنهان ساخته است را بپذیرد. رفتاری اصیل می باشد که منطبق بر ارزش ها، ترجیحات و نیازها باشد نه اینکه صرفا جهت دستیابی به پاداش و یا اجتناب از تنبیه صورت پذیرد بدین ترتیب اصالت لزوما به معنای اخلاقیات نیست زیرا ممکن است فرد به دلیل ترس از تنبیه و یا اخراج همیشه در راستای اصول اخلاقی عمل نماید و بر اساس خودآگاهی و شناخت ارزش های درونی از رفتارهای غیراخلاقی پرهیز نکند. اصالت بر ایده های اخلاقی تثبیت شده در فرد و تمام مواردی که کمک می کند فرد مورد اعتماد دیگران قرار گیرد و به طور دائم و همیشگی در جهت فعالیت های اخلاقی حرکت نماید تاکید می ورزد.